Rozdział 15.

Ostatni rozdział pierwszej serii!

PS. wywiązuję się z umowy *trochę bardziej niż dumna*

@maxsdream

***

18 kwietnia 2012 roku.

Łup!

Głośny łomot rozniósł się po domu, budząc mnie i podrywając do pozycji siedzącej.

Matko Przenajświętsza, za jakie grzechy?

                Moja głowa… pękała na części pierwsze. Mogłem dokładnie powiedzieć, gdzie przebiega nerw w mózgu, gdzie znajduje się żyła, przez którą przepływa gorąca krew. Nigdy przenigdy nic mnie tak nie bolało, jak głowa tego ranka. Nigdy przenigdy nie miałem takiego kaca.

                Jęknąłem głośno, gdy niebezpiecznie zawirowało mi przed oczami. Podparłem się na rękach i zamknąłem oczy, próbując przekonać swój organizm, że rozpoczęcie dnia od zwymiotowania nie jest najlepszym pomysłem. Powoli podniosłem się z łóżka i lekko zdziwiłem się, widząc, że jestem w pełni ubrany.

                Co działo się wczorajszego wieczora? Kto przyprowadził mnie do łóżka? Z kim wczoraj rozmawiałem?

                Aly. Jedno imię na dłużej zagościło w mojej głowie, gdy ślamazarnym krokiem zszedłem po schodach i przekroczyłem próg kuchni. Hałas, który obudził mnie tego ranka, spowodowany był zbitym talerzem, którego odłamki sprzątała właśnie dziewczyna.

-Hej- wychrypiałem i odchrząknąłem, próbując przywrócić swojemu głosowi normalną barwę.

-O, cześć! Przepraszam za to, wyjmowałam naczynia ze zmywarki i jakoś wyślizgnął mi się z rąk i się zbił, naprawdę cię przepraszam, nie zrobiłam tego specjalnie!- świergot dziewczyny uderzył do moich uszu jak rozpędzona piłka futbolowa. Złapałem się za bolącą głowę i szepnąłem krótkie „ciszej”.  Alison spojrzała na mnie z niezrozumieniem, jednak po chwili powoli pokiwała głową.

-Rozumiem, że ktoś ma kaca?- spytała znacznie ciszej, patrząc na mnie z widocznym współczuciem.

-Strasznego. Większego niż kiedykolwiek przedtem- jęknąłem, siadając na krześle i kładąc głowę na stole.

-Uhh. Zrobię ci mocną kawę, powinna pomóc. Chcesz coś zjeść?

-Aspirynę. Ewentualnie dwie- szepnąłem, nie podnosząc głowy, a dziewczyna cicho się zaśmiała. Po chwili postawiła przede mną kubek z parującą kawą i dwie białe tabletki, które szybko połknąłem.

-Nic nie pamiętam z wczorajszej nocy, co się działo?- spytałem po pewnym czasie, kiedy Alison kontynuowała robienie śniadania dla Rose, z tego co wywnioskowałem po średnio smacznie wyglądającej kaszce, a moje tabletki zaczynały powoli działać.

-Harry mnie odwiózł i zobaczyliśmy ciebie pijanego w ogrodzie, zaprowadziłam cię na górę i zasnąłeś. Tyle, nic głupiego nie zrobiłeś, jeżeli o to chodzi- uśmiechnęła się pocieszająco, jednak podświadomie czułem, że coś ukrywa.

-Na pewno? Nie powiedziałem nic idiotycznego?- spytałem z niedowierzaniem, przełykając kolejny łyk gorącego napoju.

-Nic na tyle idiotycznego, żeby trzeba o tym mówić.

-Okej, wierzę ci na słowo. Pójdę wziąć prysznic, może to mnie trochę otrzeźwi- mruknąłem, podnosząc się z miejsca i odstawiając kubek do zmywarki.

-Sprawdź przy okazji, czy Rose już się obudziła, dobrze?- zawołała za mną dziewczyna, na co mruknąłem coś niezrozumiałego, co pierwotnie miało być potwierdzeniem jej słów.

***

                Kanapa jeszcze nigdy nie była tak wygodna, gdy leżałem z głową na kolanach Alison, bawiącą się moimi włosami. Kilka godzin po przebudzenia ból głowy przestał być tak straszny i pozwolił mi na pełne cieszenie się tą chwilą. Rose miała „popołudniową drzemkę”, więc po domu roznosiły się tylko ciche odgłosy grającego telewizora.

                Zamruczałem niezadowolony, gdy po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku minut Alison zabrała swoje palce z moich włosów i robiła coś na telefonie. Dziewczyna zaśmiała się cicho i powróciła do bawienia się moją czupryną, a ja ponownie się odprężyłem.

-Z kim piszesz?- spytałem od niechcenia.

-Z Harrym- odpowiedziała, a mój spokój odszedł w zapomnienie. Podniosłem głowę z jej kolan i spojrzałem na nią.

-Z Harrym? O czym?

-Umawiamy się na spacer- powiedziała, wzruszając ramionami.

-Ah. Jak było wczoraj na randce?

-Dobrze, bardzo dobrze. Świetnie się bawiłam i z pewnością to jeszcze powtórzymy- uśmiechnęła się, nie zauważając mojej reakcji.

-Cudownie, naprawdę cudownie- mruknąłem ironicznie, jednak szybko się opanowałem,  widząc zmarszczone brwi dziewczyny.- Co między wami jest? Przyjaźń, miłość czy co?

-Louis, nie zaczynaj- pokręciła głową, patrząc na mnie z ostrzeżeniem w oczach.

-Przecież nic nie robię, pytam z ciekawości- wywróciłem oczami, udając niewiniątko.

-Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, może wyjdzie z tego coś więcej.

-Kochasz go?- nigdy nie sądziłem, że wypowiem jakiekolwiek słowa z taką trudnością.

 -Odpowiadałam ci na to wcz..- zaczęła dziewczyna, jednak szybko przerwała. Wyglądała tak, jakby powiedziała coś, co miało zostać tylko dla jej wiadomości.

-Wczoraj? O czym wczoraj rozmawialiśmy?- spytałem, patrząc na nią w skupieniu. Alison unikała mojego wzroku, więc złapałem jej brodę i nakierowałem na swoją twarz.- Aly? Czego nie chcesz mi powiedzieć?

-Ugh, Louis! Spytałeś wczoraj, czy kocham Harry’ego i powiedziałam ci, że nie wiem, na co ty odparłeś, że tak czy inaczej mnie kochasz. Nie chcę ci tego przypominać, bo jesteś dla mnie tylko przyjacielem i to, co kiedyś do ciebie czułam… ja tego nie pamiętam, rozumiesz? Nie wiem, czy jesteś dla mnie kimś więcej, nie chcę cię ranić, dając jakieś nadzieje, a Harry… Harry jest dla mnie ważny. Po prostu, przestańmy o tym rozmawiać okej? To jest trudne, naprawdę- wyrzuciła z siebie, dostając jakiegoś słowotoku. Patrzyłem na nią ze zrozumieniem, czując pewnego rodzaju zawód w środku, jednak rozumiałem ją. Sam nie wiedziałbym, jak mam się zachować w takiej sytuacji.

-Nigdy się nie wahałaś?- spytałem po chwili, gdy w mojej głowie pojawiła się pewna myśl.

-Wciąż się waham, Lou. Nie wiem, czy to co robię, jest dobre, czy może jednak popełniam błąd- spojrzała na mnie ze smutkiem w oczach.

-I dlatego ja wciąż walczę i nie przestanę, dopóki nie będziesz w stu procentach pewna- szepnąłem, ujmując jej twarz w dłonie i łącząc nasze wargi.

Oczekiwałem tego, że mnie odepchnie, jednak ona po prostu zamarła i pozwoliła mi na kontynuowanie swoich ruchów. Całowałem usta dziewczyny delikatnie, uważając, żeby niczym jej nie odstraszyć. Po chwili Alison zaczęła oddawać mój pocałunek, rozchylając wargi i pozwalając naszym językom na złączenie się w powolnym tańcu. Przez moje ciało przechodziły dreszcze, gdy pocałunek z każdą sekundą stawał się coraz bardziej namiętny. Dziewczyna wplotła palce w moje włosy, przybliżając nasze twarze jeszcze bardziej, a moje ręce znalazły się na jej biodrach.          

Tęskniłem za dotykiem jej wiecznie zimnych rąk na swojej skórze, za smakiem jej ust na swoich, za specyficznym zapachem kawy i cynamonu, tak bardzo uzależniającym. Kochałem każdy element jej ciała, każdą cechę jej charakteru i każdy fragment jej duszy. Była moim narkotykiem, którego potrzebowałem i nie mogłem odstawić tak po prostu.

Nie przerywając pocałunku popchnąłem dziewczynę na kanapę, opierając ręce po obu stronach jej głowy, pomagając sobie w utrzymaniu równowagi. Widziałem jak błyszczały się jej oczy, czułem rumieńce na swoich policzkach i coraz większe napięcie w brzuchu. Całowałem ją, jakby razem z pocałunkiem miał skończyć się świat, jakby moje życie zależało od tego, jak długo będę czuł jej wargi na swoich. Alison nie miała nic przeciwko, szarpiąc delikatnie moje włosy i przygryzając moją wargę. To było złe i nieodpowiednie, a z drugiej strony tak bardzo pociągające.

DING DONG

Zakląłem cicho, gdy Alison odsunęła się ode mnie i próbowała podnieść się z kanapy. Zsunąłem się z zarumienionej dziewczyny, która  szybko wstała i poprawiając swoją bluzkę poszła otworzyć drzwi.

Jedno słowo, które wypłynęło z jej ust, wprawiło mnie w niemałe zaskoczenie.

-Harry? 

***

Krótkie podsumowanie pierwszej serii: 410 komentarzy, 20920 wejść i 63 członków. KOCHAM WAS. 

Do zobaczenia z nową serią w okolicach czwartku/piątku! :)