Rozdział 14.

Zawrzyjmy umowę: jeżeli pod rozdziałami będzie pojawiać się więcej komentarzy, ja kolejne części będę pisać znacznie szybciej, poświęcając na to każdą wolną chwilę. Deal with it?:) 

@maxsdream

***

Noc z 17 na 18 kwietnia 2012 roku. 

                Każda kolejna godzina spędzona samotnie przed telewizorem przypominała mi o tym, o czym nie chciałem myśleć. Odpędzałem niechciane myśli na koniec swojego umysłu, jednak one natrętnie wracały. Wracały z podwójną siłą.

                Harry, Alison, restauracja, randka. To on jest z nią, nie ja.

                Ze złością wstałem z kanapy i zacząłem przemierzać salon w tą i z powrotem. Dopóki bawiłem się z Rose, myśli nie były aż tak uciążliwe, jednak kiedy mała zasnęła powróciły jak natrętne gołębie w parku.

                Skierowałem się do swojej sypialni z myślą, że jeżeli pójdę szybciej spać, to szybciej nastanie poranek i szybciej Alison wróci z tej pieprzonej randki. Położyłem się na łóżku i wbrew moim oczekiwaniom wcale nie zasnąłem. Przekręcałem się z boku na bok, a moja wyobraźnia działała na największych obrotach. Co teraz robią? Jedzą, czy już skończyli? Nadal są w restauracji, czy może już z niej wyszli? Jeżeli wyszli, to gdzie? Poszli do niego? Dotyka jej, przytula, całuje? Robi coś więcej? Robi to, co tylko ja mogłem robić, gdy Aly była moja?

                STOP.

                Z prędkością światła pokonałem odległość ze swojego łóżka do barku w salonie i wyciągnąłem pierwszą lepszą butelkę alkoholu. Chwyciłem jeszcze jeden kieliszek i wyszedłem na taras. Usiadłem na schodkach prowadzących do ogrodu i nalałem pierwszy kieliszek, który chwilę potem wypiłem.

                Spojrzałem w niebo, tak czyste dzisiejszej nocy. Było jasno, wszystko dzięki pełni księżyca, która oświetlała ten ponury świat.

                Kieliszek za kieliszkiem moje życie nabierało barw, świat przestał być smutny, a ja stałem się szczęśliwy.

                Co z tego, że było to chwilowe, a rano miałem obudzić się z potwornym kacem.

                W tamtym momencie byłem szczęśliwy.                            

***

                Cicho zaparkowałem przed domem Louisa i wyłączyłem silnik. Spojrzałem na siedzącą obok mnie dziewczynę, która z uśmiechem na twarzy patrzyła przed siebie. Gdy wyczuła moje spojrzenie zwróciła swój wzrok na mnie i odezwała się:

-Było miło, bardzo miło. Dawno się tak dobrze nie bawiłam.

-Mówisz to z grzeczności, czy jest tak naprawdę?- zapytałem, łagodnie chwytając jej dłoń, leżącą bezwiednie na udach dziewczyny. Obrzuciła ją spojrzeniem i ponownie przemówiła:

-Tak jest naprawdę. Cieszę się, że zaprosiłeś mnie na tą kolację.

-To ja cieszę się, że zgodziłaś się spędzić ze mną czas. To wiele dla mnie znaczy- uśmiechnąłem się czarująco, bawiąc się jej palcami.

-Yeah. To… ja już pójdę- powiedziała cicho, zabierając dłoń z mojego uścisku. Wysiadłem z samochodu i otworzyłem jej drzwi, następnie odprowadzając pod sam dom. Alison zawzięcie szukała czegoś w torebce, a ja biłem się z myślami.

                Pocałować ją i skończyć tą randkę jak należy, czy tylko przytulić i życzyć dobrej nocy? Zachować się fair wobec przyjaciela, czy zrobić to co podpowiada serce? 

                Odpowiedź nadeszła sama, kiedy Aly wyciągnęła klucze z torebki, otworzyła drzwi i ponownie odwróciła się w moją stronę.

-Jeszcze raz dziękuję ci za ten wieczór- jej twarz rozjaśnił uśmiech, gdy przysunęła się do mnie, by dać mi buziaka w policzek. Kiedy była wystarczająco blisko przekręciłem głowę i jej usta trafiły na moje wargi. Czułem, że zamarła, nie wiedząc co zrobić, więc położyłem swoje ręce na jej talii, przyciągając ją do siebie i kontynuowałem pocałunek. Po chwili zaczęła go z zapałem oddawać, a w moim mózgu szalało.

-Aly? To ty?- jęknąłem głośno, gdy dziewczyna szybko przerwała pocałunek, słysząc wołanie. Spojrzałem wrogo w kierunku ogrodu i zamrugałem zaskoczony. Louis siedział na tarasie z butelką jakiegoś alkoholu i był nie mniej, nie więcej a zalany. Podniósł się i chwiejnym krokiem ruszył w naszym kierunku. Alison wyglądała na zniesmaczoną, a ja zaczynałem się gotować w środku ze złości. Pijany idiota zepsuł nasz pierwszy pocałunek.

-Jak wasza wymarzona randka?- wybełkotał niewyraźnie, patrząc na mnie wzrokiem, który w założeniu miał być chyba groźny.

-Byłaby znacznie lepsza, gdyby nie zakończyła się spotkaniem z tobą- warknąłem.

-Harry!- syknęła ostrzegawczo Aly.- Sądzę, że powinieneś już iść. Zadzwonię jutro.

-Tak, jasne. Dobranoc- przysunąłem się i cmoknąłem ją w usta, po czym szybkim krokiem odszedłem w stronę samochodu. Z uśmiechem satysfakcji odpaliłem silnik i odjechałem w kierunku własnego domu.

Tą bitwę wygrałem ja. Wkrótce wygram całą wojnę. Alison będzie moja. 

***

Odprowadziłam Harry’ego wzrokiem, wciąż czują jego usta na swoich. Moje policzki piekły, a w brzuchu grasowało stado motyli. Byłam szczęśliwa, ale jednocześnie zirytowana, że Louis przerwał nam w takim momencie.

Co do Louisa. Chłopak na pierwszy rzut oka był pijany, bardzo pijany i nie kontrolował swoich ruchów.  Zachwiał się niebezpiecznie, opierając się o kolumnę przy drzwiach i spojrzał na mnie mętnym wzrokiem. Westchnęłam głośno, kręcąc głową z politowaniem.

-Zabalowałeś trochę, co?

-Nie wiem, o czym mówisz- wybełkotał. Uśmiechnęłam się ironicznie i wchodząc do domu, chwyciłam go za ramię, gdy potknął się o próg.

-Idziemy do łóżka- zdecydowałam, ciągnąc go przez korytarz.

-Naprawdę?- zatrzymał się i złapał moją rękę, zmuszając mnie do spojrzenia na siebie. Zaśmiałam się lekko, gdy doszło do mnie, o czym pomyślał.

-Idziesz do łóżka spać, a ja idę do swojego.

-Myślałem, że…- zaczął niewyraźnie, jednak szybko mu przerwałam.

-Nie myśl Lou, nigdy nie myśl, kiedy jesteś pijany. No już, chodź, jestem zmęczona- pociągnęłam go mocniej w stronę schodów, po których już po chwili wchodziliśmy.

-Dzięki Aly- mruknął cicho, gdy leżał już w swoim łóżku. Uśmiechnęłam się do niego i odpowiedziałam tylko:

-Zawsze miałeś słabą głowę.

Chłopak już się nie odezwał, więc skierowałam się w stronę wyjścia z pokoju.

-Aly?- westchnęłam cicho, słysząc, że Louis znowu coś chce.

-Tak?

-Kochasz Harry’ego?- spytał, a mnie zamurowało. Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć, bo dla mnie samej odpowiedź nie była łatwa.

-Nie jestem tego pewna- odpowiedziałam.- Idź spać Lou- ponownie zaczęłam wycofywać się z pokoju.

-Aly?

-Tak Louis?- wiedziałam, że w moim głosie było słychać zirytowanie.

-Ja cię kocham. Nawet jeżeli ty kochasz Harry’ego- powiedział cicho, unosząc się na łokciach i patrząc na mnie.

-Wiem Lou, ale to nie jest takie proste- mruknęłam.- Dobranoc.

-Dobranoc Aly.

                Zamknęłam drzwi i zjechałam po nich, bijąc się z myślami. Louis mnie kochał, troszczył się o mnie i o Rose, która była jego oczkiem w głowie. Czemu nie mogłam po prostu kochać go tak samo mocno, jak on mnie?

                Bo był Harry. Harry, ze swoim czarującym uśmiechem, słodkimi dołeczkami w policzkach, kręconymi włosami i głębokim, zachrypniętym śmiechem. Harry, którego tak przyjemnie się całowało. Harry, którego usta wciąż czułam na swoich. Harry, który opanował moje myśli od kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy.

                Czemu to było takie skomplikowane?