Rozdział 13.

Big love dla komentujących. 

@maxsdream

***

17 kwietnia 2012 roku.

Przenikliwy  gwizd zasygnalizował mi, że woda już się zagotowała, więc z ociąganiem podniosłem się z kanapy i poszedłem zdjąć przeklęty, głośny gwizdek z czajnika. Zalałem herbatę, dolałem mleka i powoli mieszając wyszedłem z kuchni. Wróciłem na swoje poprzednie miejsce i wziąłem pierwszy łyk gorącego napoju. Chwyciłem leżący na stoliku telefon i wpisałem kod odblokowujący. Westchnąłem głośno widząc, że nikt nie zainteresował się moim losem. Przeciągnąłem palcem po ekranie, wybierając tworzenie nowej wiadomości. Bezsensowne patrzenie w puste pole tekstowe niczego mi nie ułatwiło, więc zirytowany cisnąłem iPhone’a z powrotem na stolik. Odstawiłem kubek z herbatą i położyłem się na kanapie.

Było mi źle. Czułem się źle. Była to tylko i wyłącznie moja wina. Gdybym nie spieprzył i nie zaczął wtrącać się w nie swoje sprawy, nadal miałbym przyjaciela i teraz nie umierałbym z nudów i wyrzutów sumienia.

Tradycyjnie, zawsze gdy sobie to uświadamiałem pojawiała się druga strona Harry’ego Stylesa mówiąca, że robiłem dobrze i to Louis przesadzał.

-Pieprzyć to.                                                                                                      

                Pewnym ruchem sięgnąłem po telefon i nie zastanawiając się zbyt długo wpisałem kilka słów.

                Wysłano. Już za późno na zmianę zdania.

***

Włoska restauracja. Ja. Ty. 19:00. Co Ty na to? :) x

Uśmiechnęłam się pod nosem, odczytując wiadomość. Szybko odpisałam potwierdzenie i ześlizgnęłam się z łóżka, po czym wyszłam z pokoju. Z dołu dochodziły odgłosy grającego telewizora oraz śmiech Louisa i Rose, więc zeszłam po schodach i stanęłam przy wejściu do salonu, patrząc na sielankowy obraz.

Louis leżał na dywanie, a Rose siedziała na jego brzuchu i okładała go piąstkami. Chłopak łaskotał ją delikatnie, gdy dziewczynka z rumieńcami na policzkach zanosiła się śmiechem. Uśmiechnęłam się na ten widok i oparłam o ścianę, nadal nie pokazując swojej obecności. Napawałam się radością, jaka z nich wypływała. Cieszyłam się, że nie uległam namowom matki, która odradzała mi wyjechanie i pozwolenie Louisowi na bycie prawdziwym ojcem dla Rose. Chłopak wiedział, co znaczy bycie tatą na pełny etat i świetnie się z tego wywiązywał.

-Stop! Rose, koniec!- zaśmiał się Louis, a dziewczynka z głośnym chichotem nadal okładała go piąstkami.

-Nie tati, jeśće- pisnęła Rosie, a na twarzy Louisa pojawił się największy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam. Postanowiłam wyjść z ukrycia, odzywając się:

-Tata pobawi się z tobą później, teraz musisz coś zjeść.

-Tak tati?- dziewczynka spojrzała na swojego tatę ze skupioną miną, oczekując potwierdzenia.

-Oczywiście, że się z tobą pobawię, skarbie- cmoknął ją w czółko i podniósł się z podłogi, biorąc Rose na ręce. Nasza córka wtuliła się w niego, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi. –Hej przylepo, żeby zjeść musisz się ode mnie odkleić, wiesz?- Lou zaśmiał się cicho, głaszcząc Rosie po pleckach.

-Chodź do mnie, zjesz kaszkę i wrócisz do taty- wtrąciłam się, wyciągając do niej ręce. Dziewczynka spojrzała na mnie i ponownie ukryła się za Louisem. Zmarszczyłam czoło, a chłopak spojrzał na mnie ze zdezorientowaniem.

-Nie chcesz jeść?- spytał, zwracając się do Rose.

-Cie z tobą tati- powiedziała cicho, jednak na tyle głośno, żebym to usłyszała. Poczułam, że moja twarz tężeje, a w środku pojawia się to dziwne uczucie odrzucenia. Zorientowałam się, że Louis na mnie patrzy, więc szybko powiedziałam:

-Jasne, nakarm ją, nie ma sprawy.

-Aly, jeżeli chcesz…- zaczął chłopak, jednak szybko mu przerwałam.

-Rose chce, żebyś to ty ją nakarmił, więc droga wolna, zrób to. Teraz ty jesteś na pierwszym miejscu- mruknęłam, odwracając wzrok. Czułam się odrzucona, to było nowa sytuacja, kiedy Rose wybierała kogoś innego ode mnie. Nie pamiętałam jak było przed wypadkiem, ale czułam, że byłam wtedy dla córki najważniejsza. Teraz wszystko się zmieniło, Louis zajął moje miejsce i wcale nie było mi łatwo się do tego przyzwyczaić.

-Przepraszam Aly- odezwał się Louis, patrząc na mnie ze zrozumieniem.

-Nie ma sprawy, naprawdę. Jesteś jej tatą i masz takie samo prawo do opiekowania się nią jak ja. Po prostu to coś nowego, że wybiera ciebie, a nie mnie i muszę się do tego przyzwyczaić- wyjaśniłam, kierując się do kuchni, by przygotować jedzenie dla małej. Słyszałam, że chłopak ruszył za mną.

-Jeżeli ci to przeszkadza, czy coś..-zaciął się, nie wiedząc co powiedzieć dalej.

-Jesteś jej ojcem Louis. Cieszę się, że Rose cię za niego uznaje i nazywa cię tatą, chociaż nie powiem, byłam zdziwiona, kiedy to usłyszałam. Nie żałuję, że zgodziłam się, żebyś się nią opiekował i jestem ci wdzięczna, że możemy z tobą mieszkać. Po prostu… bądź dla niej jak najlepszy dobrze? Nie doprowadź do tego, żebym kiedykolwiek żałowała, że pozwoliłam Rose się do ciebie przyzwyczaić, że pozwoliłam jej ciebie pokochać.

-Nigdy nie będziesz żałowała, przyrzekam- uśmiechnął się do mnie i podszedł bliżej, przytulając mnie wolnym ramieniem.

            Staliśmy objęci na środku kuchni i to było dobre.

Ja, Louis i Rose.

Mama, tata i córka.

***

-Jak to wychodzisz z Harrym?- powtórzyłem, trzymając łyżeczkę z kaszką Rose w połowie drogi do jej buzi.

-Normalnie, zaprosił mnie na kolację, ja się zgodziłam i wychodzę. Czego nie rozumiesz?- Aly zmarszczyła czoło, patrząc na mnie ze zdezorientowaniem.

-To.. randka?- wycedziłem z trudem. Rose mruknęła niespokojnie, dzięki czemu przypomniałem sobie, że trzymam ją na kolanach i jestem w trakcie karmienia.

-Chyba tak, nie wiem. Może po prostu kolacja przyjaciół- wzruszyła ramionami, wyciągając z lodówki jogurt.

-Ym, okej, jasne.

-Miałeś jakieś plany na wieczór?- spytała zaniepokojona, widząc moją zapewne dziwną minę.

Jasne, że miałem. Chciałem przygotować romantyczną kolację i próbować przekonać cię, że to ja jestem twoim wymarzonym partnerem. Chciałem spędzić ten wieczór, przytulając cię do siebie i okazyjnie całując, rozmawiając o naszej wspólnej przyszłości. Chciałem tak spędzić resztę życia, nie tylko dzisiejszy wieczór.

-Nie, nie miałem żadnych planów- mruknąłem, dając Rose kolejną porcję kaszki.-O której się umówiliście?

-Ma przyjechać po mnie przed dziewiętnastą.

-Dochodzi osiemnasta, nie przygotowujesz się?- spytałem, utrzymując miły ton.

-Oh tak, już idę. To… yeah, idę- nerwowo przygryzła wargę i wyszła z kuchni.

-Mama nie chce taty- szepnąłem do uszka Rosie, wzdychając ze smutkiem. Dziewczynka odwróciła się do mnie i przyłożyła piąstkę do mojego policzka, mówiąc:

-Tati, mój tati.

-Twój słonko, jestem twoim tatą.