Rozdział 3.

Będę smażyła się w piekle za ten głupi żart, prawda? :D

@maxsdream

***

3 maja 2012 roku.

Z moich ust wyrwało się przeciągłe jęknięcie, gdy końcówki przyjemnego snu znikały, poganiane przez natarczywe pukanie do drzwi. Powoli rozchyliłem powieki, jednak gdy do moich oczu dotarły rażące promienie słoneczne, przebijające się przez niedokładnie zasunięte zasłony, zanurkowałem pod pościelą. Po chwili zaczęło brakować mi powietrza, a głośne pukanie nie ustawało, więc ostrożnie wychyliłem się spod kołdry i starając się unikać nieprzyjemnego światła, zsunąłem z łóżka. Przeciągając się i głośno ziewając, opuściłem pokój.  Szurając za dużymi, hotelowymi kapciami powoli podszedłem do drzwi, otwierając je i wpuszczając do środka zirytowaną Aly.  Spojrzałem na nią zdezorientowany, unosząc brew.

-Co ty tu robisz?

-Przyszłam po Rose- odpowiedziała, jakby było to co najmniej oczywiste.

-Śpi, zresztą jak każdy człowiek o tej porze- syknąłem, patrząc na wiszący na ścianie zegar. 7:37. To jakiś żart.

-Wyśpi się w moim pokoju- fuknęła, wyciągając dziewczynkę z kojca.

-Chciałaś chyba powiedzieć „pokoju Harry’ego”- zadrwiłem, obserwując jak Rose zaczyna się wybudzać.

-Nie twój zasrany interes.  

-Ależ oczywiście, masz rację. Śpij sobie z kim chcesz, możesz nawet zostać zawodową prostytutką. Przypominam ci tylko, że masz dziecko- spoważniałem, natychmiast zmieniając ton.

-Nie dajesz mi o tym zapomnieć- warknęła, gdy w końcu udało jej się dobrze ułożyć Rose w swoich ramionach. Dziewczynka wyglądała, jakby miała się zaraz rozpłakać, a jej błękitne oczka zrobiły się większe i bardziej zaszklone. Alison nie zwracając na to uwagi szybkim krokiem ruszyła do wyjścia z mojego pokoju. W ostatniej chwili złapałem ją za nadgarstek i zmusiłem do spojrzenia na siebie.

-Jeżeli jeszcze raz zaniedbasz ją w jakikolwiek sposób, to obiecuję, że bez żadnych skrupułów pozbawię cię praw do opieki- powiedziałem, patrząc prosto w czarne oczy dziewczyny.

-Nigdy nie ośmielaj się mnie pouczać. To ciebie nie było przez ponad rok jej życia, nie mnie- wycedziła, wyrywając rękę z mojego uścisku.

Nim zdążyłem odpowiedzieć, drzwi głośno trzasnęły, oznajmując mi, że Alison już opuściła pokój. Wściekłość rozlała się po moim ciele, przejmując nad nim kontrolę, a pięść uderzyła w chropowatą ścianę. Syknąłem z bólu i przekląłem głośno, widząc, że z zaciśniętej dłoni zaczyna wypływać krew.

***

                Wywróciłem oczami, przyjmując na twarz czarujący uśmiech, gdy zobaczyłem czekających przed hotelem fanów. Kiedy tylko wyszedłem z hotelu moje uszy zaatakowały piski i krzyki, na co uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Uwielbiałem czuć się pożądanym przez miliony dziewczyn i adorowanym w każdym momencie swojego życia. Usłyszałem ciche „znowu” i ze śmiechem odwróciłem się w stronę idącego obok mnie Zayna. Malik najwidoczniej ostro wczoraj zabalował, bo miał podpuchnięte oczy i szarą ze zmęczenia twarz. Wyglądał jakby był blisko załamania i rozpłakania się, więc nachyliłem się do niego i rzucając krótkie „idź do samochodu”, odwróciłem w stronę fanek. Z czarującym uśmiechem, na widok którego mdlały fanki, zrobiłem sobie kilka zdjęć i podpisałem parę autografów. Ostatni raz machnąłem w kierunku dziewczyn i zanurkowałem w ciemnym i cichym wnętrzu samochodu.

                Zająłem swoje tradycyjne miejsce przy oknie i rozejrzałem się po wnętrzu samochodu. W środku byli już wszyscy, oprócz Louisa i Paula, naszego ochroniarza.

-Gdzie królowa dramatu?- spytałem, rzucając znaczące spojrzenie na miejsce obok mnie, gdzie zawsze siedział Tomlinson.

-Co?- spytał inteligentnie Niall, podnosząc wzrok z ekranu swojego iPhone’a.

-Gdzie jest Tommo?- powtórzyłem, wzdychając z ubolewaniem nad jego niedomyślnością.

-Nie wiem. Może coś go zatrzymało – Irlandczyk wzruszył ramionami i wrócił do robienia czegoś zapewne bardzo pasjonującego w telefonie.

-Zaraz fanki staranują ten samochód, mógłby ruszyć swoją wielką dupę- warknąłem po chwili.

-Haz, uspokój się. Co ci się stało?- Liam troskliwy ojciec Payne spojrzał na mnie z uwagą.

-Nic mi się nie stało, tylko zawsze musimy czekać na księżniczkę, która nie potrafi się na czas przygotować- warknąłem i po chwili usłyszałem ironiczne:

-Księżniczka już jest, możemy ruszać.

                Spojrzałem na rozsiadającego się właśnie na swoim miejscu chłopaka i zaśmiałem się głośno.

-Co ci się do cholery stało w rękę?

-A obchodzi cię to bo?- odpyskował, rzucając mi groźne spojrzenie.

-Boli od robienia sobie dobrze co? Tak zaszalałeś w nocy, że aż nadgarstek ci spuchł? Oj biedaczku- zadrwiłem. Szatyn spojrzał na mnie z niedowierzaniem, a siedzący naprzeciwko mnie Zayn ze świstem wciągnął powietrze.

-Jak śmiesz?!- podniósł głos, co dodatkowo mnie rozśmieszyło.

-Nie piszcz księżniczko, robisz się jeszcze bardziej damski- odpowiedziałem i po chwili syknąłem z bólu.-Idioto! Będę miał ślad!

-Z odciskiem mojej dłoni twoja twarz będzie ładniejsza- warknął i podniósł się, przesiadając się pomiędzy Nialla i Zayna.

-Poża…- zacząłem, jednak siedzący przy mnie Liam przerwał mi szybkim:

-Nie teraz, później to dokończycie.

Przytaknąłem mu, zdając sobie sprawę, że dwóch członków zespołu z poobijanymi twarzami mogłoby wyglądać podejrzenie w czasie udzielania wywiadu w programie śniadaniowym. Nie powstrzymało mnie to jednak od zabijania Tomlinsona spojrzeniem, podczas gdy masowałem swój obolały policzek. Uderzenie mimo wszystko miał mocne.

***

-Louis! – zawołałem, desperacko biegnąc korytarzem za przyjacielem.

Tomlinson nie oglądając się za siebie wpadł prosto do garderoby i zatrzasnął za sobą drzwi. Skrzywiłem się na echo trzasku i opierając się o drzwi, pomasowałem nasadę swojego nosa. Nie do końca wiedziałem, co powinienem teraz zrobić. Zmusić Louisa do otwarcia mi drzwi i uspokoić go, czy poczekać na Harry’ego i podarować mu obitą twarz, na którą zasługiwał? Odpowiedź nadeszła sama, gdy w zasięgu mojego wzroku pojawiły się postaci Nialla, Liama i właśnie Harry’ego.

-Co to do kurwy miało być?! – wrzeszczał Niall, popychając Stylesa na ścianę.

-Jak mogłeś powiedzieć coś takiego, Harry?  – długi palec Liama dźgnął klatkę piersiową lokowatego chłopaka.

-Boże Święty!- podniósł głos Harry, odpychając od siebie chłopaków.-To miał być żart, ale wy oczywiście wszystko bierzecie na poważnie.

-Żartem było powiedzenie w telewizji nadającej na żywo, że uważasz Louisa za niepotrzebnego w zespole? Popieprzyło cię Hazza?!- wydarł się Liam, a moje brwi powędrowały do górę w zdziwieniu. Liam nigdy, przenigdy nie przeklinał. Uważał to za niepotrzebne i niegrzeczne, zawsze wolał rozwiązywać problem na spokojnie.

-Chciałem wnieść trochę życia w ten wywiad. Sami przyznacie, że był zajebiście nudny- westchnął Styles, wywracając oczami. Słysząc to, nie wytrzymałem i gwałtownie odpychając się od drzwi podszedłem do chłopaka i uderzyłem go w twarz. Harry chwycił policzek z sykiem, a Niall i Liam złapali mnie za ramiona, odciągając na bezpieczną odległość. Duża czerwona plama wykwitła na policzku Harry’ego.

-Kurwa mać, teraz ty?!- wydarł się, nie zwracając uwagi na to, że znajdujemy się w miejscu publicznym.

-Jesteś pojebany Styles. To twój przyjaciel, a ty najpierw odbijasz mu dziewczynę, a teraz mówisz coś takiego. Dla mnie jesteś nikim. Jesteś po prostu skończony- warknąłem i odwracając się na pięcie wróciłem do drzwi. Pociągnąłem za klamkę i ku memu zdziwieniu, drzwi się otworzyły. Wszedłem do środka i zobaczyłem Louisa, stojącego kilka kroków od wejścia.

-Nie musiałeś tego robić- mruknął cicho, patrząc na mnie ze smutkiem.

-Oczywiście, że musiałem. Jesteś moim przyjacielem, a Harry zachował się jak sukinsyn. Jesteś nam potrzebny Tommo, cholernie bardzo potrzebny. Zespół bez ciebie to już nie One Direction, to tylko czworo chłopaków. Ty robisz z nas całość- powiedziałem szczerze i zachwiałem się, kiedy Louis wpadł w moje ramiona. Przytuliłem go mocno, śmiejąc się lekko i poczułem łzy, skapujące na moją koszulkę, wypływające z jego oczu.

-To się wymknęło spod kontroli Zayn- szepnął, pociągając nosem. Odsunąłem go od siebie na wyciągnięcie ramion, a moim oczom ukazał się załamany, młody chłopak. Nie Louis Tomlinson.

-Co masz na myśli?

-Ta cała sprawa z Alison. Straciłem najlepszego przyjaciela, bo byłem zbyt uparty, żeby dopuścić do siebie myśl, że moja była już mnie nie kocha. To dlatego teraz się nienawidzimy i dlatego dochodzi do takich sytuacji. To wszystko przeze mnie.

                Nie wiedziałem, co powinienem mu odpowiedzieć. Jako odpowiedź potraktowałem ponowne przyciągnięcie go do mocnego, przyjacielskiego uścisku i marne „wszystko się ułoży”, wyszeptane do ucha.