Rozdział 4.

Krótki, jednak wiele wnoszący do całości.

Postanowiłam rozpocząć kolejne opowiadanie na które zapraszam: http://life-is-ending.blogspot.com/.

Dziękuję Maddi za nagłówek! :) 

@maxsdream

***

8 maja 2012 roku.

                Zsynchronizowany, dopracowany ukłon. Ogłuszający pisk i wrzask, tysiące twarzy wyrażających uwielbienie i całkowite oddanie. Duszący dym puszczony na scenę i jaskrawe, rażące światła.

                Kolejny koncert dobiegł końca.

-Dobra robota, stary- poczułem klepnięcie w ramię i usłyszałem głos Liama, gdy sięgałem z torby świeże ubrania. Posłałem mu słaby uśmiech i mijając się w drzwiach z Harrym, wyszedłem z garderoby, kierując się pod prysznic.

                Byłem wykończony, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Dzisiejszym koncertem zakończyliśmy nasz pobyt w Nowym Jorku. Pobyt, który z wiadomych przyczyn był dla mnie wyjątkowo nieudany.

                Od pamiętnego wywiadu minęło pięć dni, a pomimo tego wciąż pamiętałem słowa Harry’ego i jego spojrzenie, skierowane do mnie. Bolało mnie to, że tymi słowami potwierdził koniec naszej przyjaźni. Wciąż jak idiota łudziłem się, że się uda i razem przetrwamy ten kryzys. Nie udało się.

                Oczywiście, kilka godzin po wywiadzie mieliśmy już spotkanie z managamentem, który ograniczył się tylko do zwrócenia uwagi Harry’emu i rozkazu: „macie udawać najlepszych przyjaciół, nawet jeżeli nimi już nie jesteście”, skwitowanego przez Stylesa krótkim śmiechem i zapewnieniem, że tak się stanie.

                I oh, trzymał się tego zapewnienia. Jeszcze podczas trwania naszego spotkania z zarządem umieścił na Twitterze wpis, mówiący, że tylko żartował i wciąż się przyjaźnimy. A potem… potem było już tylko gorzej. Nie opuszczał mnie na krok, wciąż żartował i coś do mnie mówił, udając najlepszego przyjaciela. Oczywiście, było tak tylko przy osobach spoza zespołu. Gdy tylko zostawaliśmy sami stawał się takim sukinsynem jak zawsze i całą swoją osobą utrudniał mi życie.

                Jedynym plusem była Eleanor, z którą zacząłem się regularnie spotykać. Nasze relacje się rozwijały, a gdy spędzałem z nią czas, czułem się naprawdę szczęśliwy. Cieszyło mnie również to, że pomimo obecności Rose na jednej z naszych randek, Eleanor nie przejęła się tym i natychmiast sprawiła, że moja córka ją polubiła. Patrząc z perspektywy czasu byłem wdzięczy Zaynowi, że namówił mnie na poznanie El.

                Potrząsając mokrymi włosami wyszedłem spod prysznica i założyłem świeże ubrania. Nie chciałem wracać do garderoby i słuchać wesołej paplaniny chłopaków, więc od razu skierowałem się do tourbusa. Przed koncertem wymeldowaliśmy się z hotelu i już za chwilę mieliśmy wyjechać do Detroit. Nie zwracając uwagi na fanki, czekające przed halą, szybko wszedłem do podstawionego autobusu i kiwając głową kierowcy, rzuciłem torbę i zająłem swoje łóżko.

                Dopiero po chwili zorientowałem się, że nie byłem sam.

***

-Louis?- niepewnie zwróciłam się do chłopaka, leżącego na łóżku naprzeciwko. Zaskoczony moją obecnością podniósł się nerwowo, wypuszczając głośno powietrze, gdy nasze spojrzenia się spotkały.

-Co ty tu robisz?

-Przyszłam tu po koncercie, bo Rose zrobiła się śpiąca- odpowiedziałam, wskazując na śpiącą na łóżku córkę. Zapadła niezręczna cisza, a tego nie chciałam.- Porozmawiamy?

-A mamy o czym?

-Tak sądzę- wzruszyłam ramionami.

-Więc rozmawiajmy- westchnął, ponownie opadając na łóżko i kładąc głowę na ramionach.

-Chodzi mi o to, co jest między nami- zaczęłam powoli, dokładnie dobierając słowa.

-Nic między nami nie ma- warknął, patrząc na mnie wściekłym wzrokiem.

-Miałam na myśl napiętą atmosferę- syknęłam, po chwili orientując się, że mam zaciśnięte pięści. A miało być spokojnie.

-Nie sądzisz, że nie da się tego pozbyć?

-A nie sądzisz, że wypadałoby spróbować dla naszej córki?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-No proszę, przypomniałaś sobie, że masz córkę- ironia wypływała z głosu Louisa, który półleżąc wpatrywał się we mnie, kiwając głową z uznaniem.

-Przestań. Nie rozumiesz tego, co się dzieje, a …

-Świetnie rozumiem. Zakochałaś się, Harry to wykorzystał i omotał cię wokół siebie i teraz wykonujesz jego polecenia. A to wyklucza posiadanie i zajmowanie się córką. Nie jest tak?

-Gówno wiesz, Tomlinson. Chciałam się z tobą pogodzić, ale chyba się nie da. Zanim zaczniesz mnie pouczać to spójrz na siebie- warknęłam zirytowana, prostując się.

-Co masz na myśli?- brwi chłopaka powędrowały do góry, gdy spojrzał na mnie z zaciekawieniem.

-To, że umawiasz się z najgorszą zdzirą spośród modelek. Sądzisz, że dajesz tym dobry przykład Rose?- wiedziałam, że przegięłam, kiedy Louis wstał z łóżka i stanął naprzeciwko mnie.

-Sądzę, że daję jej świetny przykład. I nie waż się nigdy więcej mówić tak o Eleanor- syknął głosem przesiąkniętym jadem.

-Ależ oczywiście, Eleanor jest najczystszą dziewicą, jaką kiedykolwiek spotkałam- prychnęłam, widząc jak twarz bruneta tężeje. –Rose będzie zachwycona, gdy zaczniesz przyprowadzać ją częściej do domu.

-Towarzystwo El wpłynie na nią lepiej niż twoje. Miałem z tym poczekać, ale w takiej sytuacji nie ma co zwlekać. W jutrzejszym wywiadzie przyznam, że Rose jest moją córką, a ja spotykam się z Eleanor- powiedział poważnie, zerkając na śpiącą dziewczynkę.

-Co?- spytałam z niedowierzaniem.

-Przyznam się, nie zwracając uwagi na to, co myśli o tym zarząd i jednocześnie zacznie się twój okres próbny. Jeden wyskok, a tracisz prawa do opieki.

-Mówiłam ci już, co o tym myślę- odpowiedziałam, czując, że robię się coraz bardziej zdenerwowana, a moje ręce zaczynają się trząść.

-A czy ja wspominałem, że nasi prawnicy potrafią zniszczyć człowieka? To twój wybór, Alison. Przegięłaś kilka razy za dużo, a ja nie zamierzam tego tolerować ani chwili dłużej. Ostateczna decyzja należy do ciebie.

-Jaka do cholery decyzja?

-Kogo wybierasz, Rose czy Harry’ego. Nie potrafisz ich połączyć, więc musisz zdecydować. Jak już podejmiesz decyzję, daj mi znać.

                Stałam zaskoczona, bezczynnie patrząc, jak Louis nie czekając na moją odpowiedzieć wychodzi, zostawiając mnie z ogromnym mętlikiem w głowie.