Rozdział 4.

Udanego Sylwestra! :) 

+bardzo chętnie informuję o nowych rozdziałach, wystarczy podać namiar :) 

@maxsdream

***

4 kwietnia 2012 roku.

Nerwowo stukałem palcami o udo, drugą ręką sięgając po kufel stojącego przede mną piwa. Siedziałem przy barze w jednej z knajp, czekając na starego przyjaciela, który notabene spóźniał się już dziesięć minut. Pociągnąłem spory łyk i ponownie rozejrzałem się po knajpie. Mój wzrok prześlizgiwał się po kolejnych osobach, aż dotarł do drzwi, które właśnie się otworzyły. Z ulgą wypuściłem powietrze i machnąłem ręką do wchodzącego chłopaka. Już po chwili stał naprzeciwko mnie i wyciągał swoją dużą dłoń.

-Siema stary!- uścisnęliśmy sobie ręce, a mój towarzysz zajął miejsce obok mnie.

-Stan, dziesięć minut spóźnienia- syknąłem, dopijając do końca swoje piwo.

-Wyluzuj, trening mi się przeciągnął- wywrócił oczami i zawołał barmana.- Poproszę duże piwo i…

-Dwa duże piwa- powiedziałem i ponownie przeniosłem wzrok na przyjaciela.-Mam sprawę.

-Wal.

-Chodzi o Aly- zacząłem powoli.

-No tak. Co tym razem?

-Czemu nie powiedziałeś mi, że Aly ma dziecko?

-A po co ci miałem mówić?- spojrzał na mnie zdezorientowany.

-To moja była dziewczyna, chcę wiedzieć takie rzeczy- warknąłem.

-To ci mówię: twoja była dziewczyna ma dziecko. Pasuje?

-Nie, oczywiście, że nie! Czyje to dziecko?- podniosłem głos.

-Nikt nie wie. Znaczy, Walkerowie ukrywają tą informację. Z tego co się orientuje, to oficjalna wersja jest taka, że jakiegoś jej znajomego- powiedział spokojnie Stan, sięgając po swoje piwo.-A co cię to tak interesuje?

-Po prostu- wzruszyłem ramionami.

-Tommo, za długo się znamy, żebyś mógł mnie oszukiwać. Co jest?

-Ile ta dziewczynka ma lat?- spytałem cicho.

-Z rok, może więcej. Ale co to ma do rzeczy?- chłopak zdecydowanie nie rozumiał, do czego dążę.

-Dodaj do roku dziewięć miesięcy i wychodzą blisko dwa lata. Dwa lata temu byłem w związku z Alison.

-Noooo i?

-Rose może być moją córką, Stan- mruknąłem i wlałem gorzką ciecz do ust.

-Nie pierdol!- mój przyjaciel poderwał się ze swojego krzesełka i stanął sztywno wyprostowany.

-To tylko domysły… Ale wydawało mi się, że coś jest nie tak, jak spotkałem Alison z Rose w parku.

-Spytałeś ją o to?

-Wyszedłbym na idiotę-wywróciłem oczami.-Muszę mieć więcej informacji, zanim spytam ją o to wprost.

-Gadałeś z McLevis?- rzucił Stan, a ja zmarszczyłem brwi.

-Co ma do tego Nicole?

-To jej najlepsza przyjaciółka, wydaje mi się, że wie, kto jest ojcem. Alison o wszystkim jej mówiła-wzruszył ramionami i ponownie usiadł.

-Ty czasami jednak myślisz- mruknąłem i poklepałem go po ramieniu.-Spadam, do zobaczenia.

-Louis! Nie rób niczego pochopnie- usłyszałem jeszcze i zniknąłem za drzwiami knajpy.

***

Chodziłam między stolikami, przy których siedziały dzieci z hospicjum i obrzucałam komplementami ich najnowsze rysunki. Wolontariat w hospicjum był tym, co chciałam robić naprawdę. Sprawianie radości dzieciom, których życie dobiegało końca lub było naznaczone ciężką chorobą, sprawiało radość mi samej. Uśmiech na twarzy jednego dziecka, był dla mnie bardziej wartościowy niż wypłata po pracy w biurze.

-Ślicznie Jessie! Może jak mama przyjdzie po pracy to pokażesz jej ten rysunek, co?- poczochrałam dziewczynkę po włosach i przeszłam dalej.

-Sandy, zobacz! Mam dla ciebie tego słonika, co ci obiecałam- podałam chłopcu kolorowankę i z uśmiechem obserwowałam, jak z zapałem zabiera się za jej kolorowanie.

-Nicole! Masz gościa- usłyszałam głos swojej przełożonej i posyłając uśmiech dzieciom, opuściłam salę.

-Kto…?- zaczęłam i mnie zamurowało. –Louis?

-Hej Nicki- chłopak przywitał mnie skinieniem głowy.-Możemy porozmawiać?

-My? O czym?- wciąż byłam zaskoczona jego obecnością w takim miejscu.

-O Aly i… Rose- powiedział powoli, uważnie patrząc na moją twarz. Nie zmieniłam jej wyrazu i byłam z siebie strasznie dumna z tego powodu.

-Tak?

-Nie lubię owijać w bawełnę, więc spytam prosto z mostu: wiesz kto jest ojcem Rose?- wyrzucił z siebie, a w moim mózgu zaczęły działać wszystkie trybiki.

-Wiem- przytaknęłam.

-Kto to jest? –spytał, wyraźnie spięty.

-Louis, nie powiem ci. Po pierwsze dlatego, że Aly mi zabroniła, a po drugie to wracasz po dwóch latach i włazisz z buciorami do jej życia. Odczep się od niej, ona dopiero się otrząsnęła, nie niszcz tego!

-Chcę tylko wiedzieć, czy to moje dziecko, nic więcej- syknął, łapiąc mnie za nadgarstek.

-Puść- warknęłam, znacząco patrząc na jego rękę. Chłopak od razu mnie puścił i odsunął się krok dalej.-Nie jestem upoważniona do udzielania takich informacji. Jeżeli chcesz wiedzieć, to spytaj o to Alison, nie mnie.

-Spytałem! Powiedziała, że ojcem jest jej znajomy- podniósł głos, łapiąc się za włosy.

-Więc najwidoczniej tak jest- mruknęłam.

-Dobrze wiesz, że kłamała! Powiedz tylko jedno słowo, tak lub nie, czy Rose jest moją córką?-spojrzał na mnie błagalnie.

-Najpierw mi coś obiecaj- westchnęłam zrezygnowana.

-Wszystko.

-Powiem ci, ale ty nic z tą wiedzą nie zrobisz. Aly nigdy nie dowie się, że wiesz. Słyszysz, Louis? Nigdy- powtórzyłam twardo.

-Obiecuję- przytaknął i nerwowo przygryzł wargę.

-Chciała ci powiedzieć w waszą rocznicę, ale z nią zerwałeś. Rose jest twoją córką, Louis- wydusiłam i poczułam, jak mi ulżyło.- Pamiętaj, co obiecałeś- przypomniałam i uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco, wracając do sali.

Za drzwiami zostawiłam zaskoczonego i zdecydowanie zdezorientowanego młodego chłopaka, którego życie zmieniłam kilkoma słowami.

Ale nie żałuję.