Rozdział 3.

Wesołych Świąt, wszystkiego, co najlepsze, miłości, szczęścia i prawdziwych przyjaciół oraz udanego Sylwestra! :) 

Dziękuję Maddi za nagłówek xx

@maxsdream

***

3 kwietnia 2012 roku. 

To miał być dobry dzień. Miałam wolne i cały swój czas mogłam poświęcić córeczce. Rano bez pośpiechu wstałam i kilkanaście minut siedziałam przy łóżeczku Rosie, czekając aż się obudzi. W dobrych nastrojach zjadłyśmy śniadanie i po krótkim odpoczynku postanowiłam zabrać małą na spacer. Pobliski park był jedyną atrakcją dla małych dzieci w okolicy, więc to był nasz cel. Po skomplikowanym i przypieczętowanym krótkim płaczem Rose wyborze potrzebnych na spacerze zabawek, posadziłam córkę w wózku i szybko opuściłyśmy mieszkanie. Pogoda dopisywała, świeciło słońce i było wyjątkowo ciepło, jak na pierwsze dni kwietnia w pochmurnej Anglii. Droga do parku minęła spokojnie i dosyć sprawnie, bez zbędnych przystanków spowodowanych kaprysami mojej córeczki i już kilka minut później rozłożyłam kocyk na zielonej trawie, na którym posadziłam Rose razem z kilkoma wcześniej wybranymi zabawkami. Sama przysiadłam na pobliskiej ławce i ciesząc się promieniami wiosennego słońca, obserwowałam bawiącą się córkę. Ogromną radość sprawiało mi patrzenie na śmiejącą się Rosie, jednak widząc, że nic jej nie grozi i świetnie się bawi, wyjęłam z torebki książkę i zaczęłam czytać. Byłam tak pogrążona w lekturze, że nie zorientowałam się, kiedy obok mnie ktoś usiadł.

-Witaj Aly-usłyszałam ciche powitanie i podskoczyłam wystraszona. Spojrzałam na siedzącą obok postać i zamarłam.

-L-Louis?- wyjąkałam.-Co ty tu robisz?

-Lepsze pytanie to: co ty tutaj robisz?- znacząco spojrzał na bawiącą się Rosie.

Moja córeczka, nasza córeczka, skupiła swoją uwagę na nas i wyglądała na zaniepokojoną. Wiedziałam do czego jest zdolna, więc  podeszłam do niej i wzięłam ją na ręce tak, że schowała swoją główkę w zagłębieniu mojej szyi. Delikatnie głaszcząc ją po pleckach odpowiedziałam:

-Opiekuję się córką sąsiadki- było to pierwsze wyjaśnienie, jakie wpadło mi do głowy, a które nie ujawniało prawdy i było dosyć prawdopodobne.

-Pracujesz w restauracji i jeszcze opiekujesz się córką sąsiadki? Masz aż takie kłopoty finansowe?- spytał niedowierzająco.

-Nie, po prostu... to jednorazowa sprawa.

-Dziecko ot tak nie ufa obcej osobie. Ta dziewczynka dobrze cię zna- zarzucił.

-O co ci chodzi Louis?- syknęłam, coraz bardziej zdenerwowana.

-O to, że to nie jest córka sąsiadki. To twoja córka, tak?- zapytał cicho, a ja sapnęłam.

-Nie! Oczywiście, że nie.

-Jest do ciebie podobna. Aly wiesz, że nie będę cię oceniał.

Do ciebie też jest podobna- mruknęłam w myślach, a głośno powiedziałam- masz rację, to jest moja córka.

-Oh! Ym... jak ma na imię?- widziałam, że był zaskoczony, ale dobrze się maskował.

-Rose.

-Tak sądziłem- uśmiechnął się lekko.- Zawsze mówiłaś, że jak będziesz miała córeczkę, to nazwiesz ją Rose.

-Tak, pamiętam- odpowiedziałam nerwowo, bo czułam, że Rosie zaczęła wiercić się w moich ramionach. Przekręciła się tak, że siedziała przodem do Louisa, który patrzył na nią z zainteresowaniem.

-Jest słodka- podszedł do nas bliżej i podał małej palca, którego chętnie chwyciła, uśmiechając się do Lou- mogę ci zadać pytanie?

-Louis...-wiedziałam, o co chciał spytać, jednak nie miałam pojęcia jak odpowiedzieć na jego pytanie.

-Kto jest jej ojcem?- wydusił, nie zwracając uwagi na moje wtrącenie.

-Ym... mój znajomy-wydukałam.

-Znam go?

-Nie. To... znajomy z Londynu. Przyjechał tu na wakacje i... trochę nas poniosło-wymyśliłam.

-Oh... jasne- powoli pokiwał głową.- Jesteście teraz razem?

-Nie. On... on nie wie o istnieniu Rosie- powiedziałam powoli, a Louis zmarszczył brwi.

-Czemu mu nie powiedziałaś?

-Nie zostawiłby wszystkiego, co miał, dla nas. Znam go i wiem, jaki jest.

-Rozumiem twoje obawy, ale... postaw się na miejscu Rose. Za kilka lat będzie chciała wiedzieć, kto jest jej tatą.

-Wtedy będę się tym przejmować- syknęłam i zmieniłam temat, patrząc na małą- my już się będziemy zbierać, Rose za długo jest na dworze.

-Mógłbym się z wami jeszcze zobaczyć?- spytał Louis, kiedy pakowałam rzeczy do torby, a Rose siedziała już w swoim wózku.

-Nie mogę ci zabronić spotykania się z nami- parsknęłam.

-Wiem, ale… po tym wszystkim nie jestem pewny, czy chcesz się ze mną widywać- mruknął cicho.

-To była twoja decyzja, sam ją podjąłeś, a mnie postawiłeś przed faktem dokonanym. Zrozumiałam i jak widzisz nie wtrącałam się w  twoje życie przez te dwa lata-odpowiedziałam nerwowo.

-Wszystko zepsułem prawda? To… to mogłaby być nasza córka- spojrzał na Rose nieodgadniętym wzrokiem.

-Mogłaby, ale nie jest- odpowiedziałam powoli i chwyciłam za rączki wózka.-Do zobaczenia, Louis.

-Tak… do zobaczenia- powiedział cicho. Gdy byłyśmy już daleko, odwróciłam się i zobaczyłam chłopaka siedzącego na  tej samej ławce, z głową schowaną w rękach.

Nie będziesz w nim wzbudzać litości, Aly.

***

-Co zrobiłaś!?- w słuchawce telefonu rozniósł się krzyk mojej najlepszej przyjaciółki.

-To co słyszałaś-westchnęłam, zirytowana powtarzaniem tego samego kolejny raz.

-Powiedziałaś mu, że jakiś znajomy jest ojcem Rose?! Czemu mu do cholery nie powiedziałaś, że to jego dziecko?!

-Nie będę wz…

-Wzbudzać w nim litości?! Błagam cię! A co jeśli on nadal cię kocha i znowu chce z tobą być?- Nicki przerwała mi w połowie zdania.

-A nie pomyślałaś, że może ja już nie chcę z nim być?- syknęłam do telefonu, nerwowo chodząc po pokoju.

-Tak, jasne. A ja nazywam się Nicki Minaj i jestem sławną raperką z dużym tyłkiem. Zlituj się, to, że o nim już tak często nie mówisz, nie znaczy, że się odkochałaś. Wciąż jesteś w nim zakochana i wciąż chcesz z nim być, więc nie wciskaj mi kitu- warknęła.

-Teraz przede wszystkim jestem matką. Nie będę poświęcała swojego i tak ograniczonego wolnego czasu na sprawy miłosne,  w których i tak jestem beznadziejna.

-Aly, proszę cię…- zmieniony ton głosu Nicole zasugerował mi, że zaraz zacznie się pocieszanie.

-Sorry Nicki, ale Rose się obudziła i muszę się nią zająć. Na razie- szybko ucięłam rozmowę, rozłączając się.

Przejechałam dłońmi po twarzy i jęknęłam bezradnie, zsuwając się po ścianie.

Nie będziesz wzbudzać w nim litości, Aly.