Rozdział 9.

Opinie o rozdziale mile widziane. :)

@maxsdream

***

9 kwietnia 2012 roku.

Nienawidziłem czekać. Bezczynne siedzenie przyprawiało mnie o irytację, jednak tym razem nie było wyjścia. Czekałem, bo chciałem. Chciałem spotkać się ze swoją córeczką, co prawda po kryjomu, ale potrzebowałem tego. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i próbowałem zabić czas, grając w bezsensowną gierkę. Na szczęście nie musiałem tego robić przesadnie długo, bo już po kilku minutach usłyszałem głos Nicki.

-Rose, zobacz kto siedzi na ławce! Pamiętasz Lou?- dziewczyna świergotała do mojej córki, która z zaciekawieniem mi się przyglądała.

-Lou!- radosny okrzyk dziewczynki pokazywał, że mimo naszego krótkiego spotkania wiedziała, kim jestem.

-Hej słonko- szybko podszedłem do nich i wziąłem na ręce swoją córkę, mocno ją przytulając. –Mary nie robiła problemów?- zwróciłem się do Nicki, która przyglądała się nam z uśmiechem.

-Nie, od razu się zgodziła. Też już jest tym wszystkim zmęczona…

-Każdy jest- przerwałem jej, unosząc Rosie do góry i robiąc tak zwanego „samolocika”. Dziewczynka zapiszczała z uciechy.

-Byłeś dzisiaj w szpitalu?

-Rano. Nic się nie zmieniło- mruknąłem, nagle tracąc humor.

-Będzie dobrze, zobaczysz-podeszła do nas bliżej i położyła rękę na moim ramieniu.

-To już trzy dni! Lekarze mówili, że powinna zacząć się wybudzać, więc czemu tego nie robi?- jęknąłem w bezsilności, chowając twarz we włosach córki.

-Każdy organizm jest inny, może jej potrzebuje więcej czasu- Nicole próbowała mnie bezskutecznie uspokoić.

-Boję się.

-Czego, Lou?- spytała po chwili dziewczyna.

-Że jak się obudzi… że jak się obudzi, to nie będzie nas pamiętała. Mnie, ciebie, Rose… Że po prostu… nie będzie sobą- wyrzuciłem, czując, że moje oczy zaczynają piec.

-Będzie pamiętała! A jeżeli nie, to szybko sobie przypomni. Nie martw się- Nicki uśmiechnęła się pokrzepiająco. Poczułem, że Rose zaczyna wiercić się w moich ramionach, więc postawiłem ją na ziemi i powoli rozpoczęliśmy nasz spacer po parku.

***

                Westchnąłem ciężko, widząc swojego przyjaciela w tej samej pozycji, co kilka godzin temu. Podszedłem do niego i położyłem rękę na jego ramieniu.

-Lou, daruj. Idź się wyśpij, wrócisz tu rano- mruknąłem, próbując zwrócić jego uwagę na siebie.

-Lekarze przestali podawać jej środki nasenne, może obudzić się w każdej chwili. Muszę tu wtedy być- odpowiedział cicho, wciąż skupiając swój wzrok na twarzy dziewczyny. Widziałem, jak mocno ściskał jej dłoń, jak przebiegał po niej palcami, delikatnie gładząc. Jakby się bał, że ktoś mu ją zabierze.

-Louisie Tomlinson, nakazuję ci w tej chwili opuścić tą piękną dziewczynę, udać się do domu i pójść spać.  Zostanę z nią i gdy tylko zacznie się budzić to do ciebie zadzwonię, dobrze?- złapałem go za ramiona i zmusiłem do spojrzenia w moją stronę.

-Dobra. Ale masz zadzwonić, słyszysz?- poddał się z westchnieniem. Widziałem, że był wykończony i tylko dlatego się nie stawiał.

-Oczywiście, że zadzwonię. Godnie będę strzegł jej boku-powiedziałem poważnie, na co chłopak cicho się zaśmiał.

-Dzięki, że nadal tu jesteś, Haz. Mogłeś wrócić z chłopakami.

-Oni też by zostali, ale musieli wracać, przecież wiesz. A mnie w Londynie nikt nie potrzebuje, więc co mi szkodzi posiedzieć tu?- spytałem retorycznie i pociągnąłem chłopaka za rękę, zmuszając go do wstania. –Wypad teraz, ja posiedzę przy twojej królewnie.

-Idę już, idę. Do zobaczenia rano- mruknął i lekko się uśmiechając, opuścił salę.

                Z westchnieniem zająłem miejsce obok łóżka dziewczyny. Czekała mnie długa noc, więc mogłem się rozejrzeć. Mój wzrok automatycznie skupił się na twarzy Alison. Była… była ładna. Miała dosyć niespotykaną urodę jak na Anglię, co w pewien sposób czyniło ją wyjątkową. W zasadzie wiem, czemu Louis się w niej zakochał. Miała długie włosy, ciemną karnację i ładną twarz. Właśnie jej twarz była najbardziej niesamowita. Nie widziałem jeszcze osoby z taką twarzą. Była… śliczna. Nawet to określenie nie ukazywało, jak bardzo ładna była dziewczyna. To prawda, była teraz nieprzytomna i nigdy nie  widziałem jej z otwartymi oczami, ale to jak wyglądała śpiąc, tak delikatnie i słodko, było… niesamowite.

                Uspokój się Hazza, to dziewczyna Louisa! Ostro skarciłem się w myślach i próbowałem zmienić położenie swojego wzroku, skutecznie przenosząc go na luźno leżącą dłoń Aly.

                Boże Święty i wszyscy Święci. Jaki człowiek na Ziemi ma takie dłonie?!

                Delikatna dłoń z długimi, szczupłymi palcami i wypielęgnowanymi paznokciami. Nie kontrolując swoich ruchów wziąłem ją do swojej nieproporcjonalnie wielkiej ręki i uśmiechnąłem się z zadowoleniem. Tak jak sądziłem, miała chłodną dłoń, praktycznie zimną, co na mnie… działało.

                Ugh, Harry! Jęknąłem cicho i nie puszczając jej ręki ponownie skupiłem się na twarzy Alison. Muskałem spojrzeniem jej oczy, nos, policzki. Usta. Pełne, różowe wargi aż prosiły się o pocałunki, tak zakazane w tej sytuacji. Jak Lou mógł rzucić taką dziewczynę?! Pokręciłem energicznie głową, mierzwiąc swoje loki. Przypadkowo moje spojrzenie powędrowało na szyję Aly i jej obojczyki.

                Cholera jasna, umarłem.

                Obojczyki. Zajebiście wystające obojczyki. Mój największy fetysz z możliwych.

                Jęknąłem przeciągle, nie mogąc oderwać wzroku od dwóch wystających kości pod szyją dziewczyny. Nic nigdy nie podniecało mnie tak bardzo jak pieprzone obojczyki!

                Poczułem wzrastające ciśnienie w dolnych obszarach swojego ciała. Oh Hazza, błagam! Nie zachowuj się jak napalony szczeniak. To tylko zwykła dziewczyna, uspokój się.

                Z zajebistymi obojczykami.

                Poderwałem się ze swojego siedzenia i zacząłem chodzić po pokoju w tą i z powrotem, próbując się uspokoić. Jak mogę zachowywać się tak idiotycznie? To laska mojego przyjaciela, nie mam prawa…

                Odruchów bezwarunkowych się nie kontroluje- mruknął natrętny głosik w mojej głowie. Warknąłem głośno i prawie przegapiłem cichy jęk dochodzący od strony łóżka.

                Budziła się.

***

Czemu mnie tak wszystko bolało? Czemu czułam się, jakby przejechał po mnie walec i przygniatał mnie przez tydzień? Czemu tak bardzo chciało mi się pić?

Nerwowo zamrugałam oczami, jednak widząc oślepiające światło z powrotem je zamknęłam. Próbowałam zmienić pozycję, jednak to spowodowało tylko jeszcze większy ból. Jęknęłam cicho.

-Alison? Aly, słyszysz mnie?- ktoś o zachrypniętym, głębokim głosie kogoś wołał. Mnie? To ja byłam Alison?

Ponowiłam próbę otwarcia oczu, tym razem mrużąc je najbardziej jak się dało, żeby wkurzające światło jak najmniej raziło. Wszystko było rozmazane. Jedyne co zarejestrowałam to dużo białego dookoła i ktoś stojący nade mną.

Ah, on się do mnie zwracał. No już, pokiwaj głową albo się odezwij, już!

 -Gdzie- usłyszałam swój głos i się przeraziłam nie na żarty. Czemu brzmię jak piła mechaniczna? Spróbowałam odchrząknąć i ponowiłam próbę.-Gdzie jestem? – dużo lepiej.

-W szpitalu, miałaś wypadek. Zawołam lekarza, nie zasypiaj!- zachrypnięty głos brzmiał nieco… błagalnie? Czemu nie mogłam zasnąć?

-Panno Walker, otwieramy oczy- z zamyślenia wyrwał mnie kolejny głos, bardziej głęboki i już nie zachrypnięty. To do mnie się zwracał? Otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą rażące światełko. Natychmiast zacisnęłam powieki. –Świetnie. Reaguje na światło, obudziła się. Prawdopodobnie zaraz znowu zaśnie, jednak chciałbym się jeszcze dowiedzieć jednego-głos coraz bardziej się oddalał, a ja czułam, że odpływam. Nie ma tak łatwo, już po chwili poczułam szarpnięcie za rękę.

-Alison, pamiętasz co się stało?- głos, który podświadomie nazwałam lekarzem, kazał mi wrócić na ziemię. Pokręciłam przecząco głową i przez przypadek napotkałam spojrzeniem butelkę z wodą. Stojący przy łóżku brunet z lokami zauważył to i szybko przysunął mi ją do ust. Przełknęłam kilka łyków i z wdzięcznością się do niego uśmiechnęłam.

-Wiesz kim jesteś? Gdzie jesteś? Który dzisiaj jest?- lekarz wyrzucał z siebie pytania, a ja nie mogłam oderwać wzroku od bruneta od wody. Nastała cisza i uświadomiłam sobie, że czekają na odpowiedź.

-Chyba… Alison?- wychrypiałam niepewnie.

-Chyba?- zachrypnięty brunet spojrzał na mnie z niezrozumieniem.

-Tak na mnie mówicie- potwierdziłam.

-Czy kiedy się obudziłaś, wiedziałaś jak masz na imię?- lekarz brzmiał na zaniepokojonego.

-Nie, ale on mi powiedział- wskazałam głową na bruneta.

-Znasz go?

-Nie- odparłam z przekonaniem.

-Alison, masz chłopaka, męża, dziecko? Pamiętasz swoją rodzinę?- mężczyźni wyglądali na naprawdę zaniepokojonych.

-Nie wiem. Nie pamiętam. Nie wiem, kim jestem- słyszałam w swoim głosie panikę.

-Cii. Coś musisz pamiętać. Wiesz skąd pochodzisz?- banalne pytanie, wiedziałam o tym. Czemu nie znałam na nie odpowiedzi?!

Poczułam, że zaczyna ogarniać mnie panika. Coraz płytsze oddechy wydobywały się z moich płuc i ponownie czułam ten przytłaczający ból.

-Spokojnie Alison, wszystko sobie przypomnisz. Spokojnie- lekarz podszedł bliżej i zaczął coś robić przy kroplówce. Kształty znowu zaczęły się rozmazywać i po chwili nie widziałam już nic.