Rozdział 10.

Tak jak obiecałam, z okazji swoich urodzin (Boże, mam już siedemnaście lat, starzeję się) wstawiam rozdział. Wybaczcie mi praktycznie same dialogi, ale odbijam to sobie długością (calutkie pięć stron, jestem z siebie dumna).

@maxsdream

***

10 kwietnia 2012 roku.

                Spokojny sen zdecydował się już opuścić mój umysł, który podświadomie wyczuwał czyjąś obecność w pokoju. Zamrugałam ciężkimi powiekami, jednak jedyne co zobaczyłam, to biały sufit. Westchnęłam ze zrezygnowaniem i nie widząc sensu w bezsensownym wpatrywaniu się przed siebie, ponownie opuściłam powieki.

-Alison? Aly?- łagodny, dziewczęcy głos nie pozwolił mi na kolejną dawkę snu. Zirytowana otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą ładną blondynkę. –Aly!

-Erm.. hej?- wydusiłam, czując się odrobinę niekomfortowo.

-Hej hej! Nareszcie się obudziłaś! Jak się czujesz? Mocno cię wszystko boli?- blondynka była przesadnie rozgadana. Słyszałam ją dopiero chwilę, a już zaczynał mnie irytować jej świergot nad moim uchem.

-Przepraszam, ale kim ty jesteś?

-Oh!- wyraz twarzy nieznajomej dziewczyny  ukazywał zdezorientowanie.-Naprawdę nie pamiętasz?

-Niestety nie- odpowiedziałam, czując się całkowicie idiotycznie.

-Jestem Nicki. Znaczy, Nicole McLevis. Jestem twoją przyjaciółką- blondynka, a raczej Nicki, usiadła na krzesełku obok mojego łóżka i westchnęła głęboko.-Zupełnie nic nie pamiętasz?

-Nic a nic.

-Więc ja ci wszystko opowiem. Erm.. może będziesz zadawać pytania, a ja będę odpowiadać? Wtedy dowiesz się tego, co cię najbardziej interesuje, a reszta przyjdzie z czasem- zaproponowała łagodnie, nagle stając się zupełnie inna i cała moja irytacja w stosunku do jej osoby minęła.

-Tak, tak chyba będzie najlepiej. Więc… kim ja jestem? Znaczy… wiem, że jestem Alison, tak mnie przynajmniej nazywacie- zaczęłam, a dziewczyna spojrzała na mnie ze współczuciem.

-Nazywasz się Alison Walker, masz dwadzieścia lat i mieszkasz w Doncaster.

-Studiuję?

-Nie.

-Pracuję?

-Zostałaś zwolniona.

-Mieszkam sama czy z rodzicami?

-Sama.

-Mam chłopaka?

-Nie.

-Jesteś moją… dziewczyną?- spytałam zaniepokojona, widząc jej reakcję na poprzednie pytanie.

-Nie! Skąd ten pomysł? Obydwie jesteśmy hetero- zaśmiała się.

-Ymm okej. Skąd się znamy?

-Poznałyśmy się siedemnaście lat temu w przedszkolu i od tamtego czasu jesteśmy nierozłączne.

-Jak ja się tu znalazłam?- spytałam po chwili ciszy.

-Aly, to… trudne- Nicki próbowała wymigać się od odpowiedzi.

-Proszę, powiedz mi.

-Wpadłaś pod samochód.

-To się zdarza. Jestem taka… roztrzepana?- nie potrafiłam sprecyzować swoich myśli.

-Wpadłaś pod samochód ratując swoją córeczkę- wydusiła z siebie blondynka.

-Córeczkę? Mam dziecko? Jakim cudem?

-Rose ma rok i trzy miesiące, jest twoim oczkiem w głowie- powiedziała z czułością, a ja zmarszczyłam czoło w skupieniu.

-Nie pamiętam jej. Gdzie ona teraz jest?

-U twoich rodziców, nic jej się nie stało. Uratowałaś jej życie.

-A.. a jej tata?- spytałam i widziałam, jak wyraz twarzy Nicki się zmienia.

-Nie jesteście razem. Do niedawna nawet nie wiedział o istnieniu Rose.

-A teraz?

-Louis próbował was odzyskać, ale przez wypadek znowu się pokomplikowało- ah, czyli mój wybranek ma na imię Louis.

-Louis ma brązowe, kręcone włosy i zachrypnięty głos?- zaczęłam przypominać sobie fakty.

-Co? Nie! Louis jest brunetem, ale ma proste włosy i zdecydowanie nie ma zachrypniętego głosu- Nicki uśmiechnęła się szeroko.

-Więc kim był ten chłopak, który siedział tu jak się wcześniej obudziłam?- zapytałam, marząc o tym, żeby to nie był tylko mój sen. Chłopak wyglądał jak ideał, dosłownie.

-Jaki chłopak?- dziewczyna wyglądała na całkowicie niezorientowaną.

-No ten, który siedział przy mnie wcześniej. Mówiłam przecież, brunet z lokami i zachrypniętym głosem-powtórzyłam zirytowana.

-Może to jeden z kolegów Louisa- zamyśliła się.-Myślałam, że Lou będzie przy tobie w nocy, tak mi mówił.

-Nicki, mogłabym spotkać się z Louisem? I z Rose, proszę. Niech przyjdą razem- uśmiechnęłam się do niej prosząco.

-Al… Twoja mama nie pozwala Louisowi spotykać się z Rose.

-Co?- byłam zaskoczona. Czemu moja matka nie zgadzała się na spotkania Rose z Louisem?

-Jest do niego dosyć… negatywnie nastawiona.

-Poproś ją. Muszę zobaczyć ich razem, błagam.

-Zobaczę, co da się zrobić- uśmiechnęła się i zaczęła odpowiadać na moje kolejne bezsensowne pytania.

***

Byłem… zdenerwowany? To chyba odpowiednie określenie mojego stanu psychicznego w momencie, kiedy szedłem korytarzami szpitala do sali Aly. Wszystkie z bodźców, działających na moje ciało, przysparzały mi tylko więcej stresu. Chciałem coś rozwalić, kopnąć, zrzucić… Byłem wściekły i zestresowany na raz, a to nie jest dobre połączenie. Bynajmniej w moim wypadku, ale omińmy to.

Drobna dziewczynka poruszyła się w moich ramionach, przypominając mi, dlaczego tu jestem. Ciepło ciałka Rose pomagało mi się uspokoić, a jej oddech przyjemnie ogrzewał moją szyję. Wolną ręką zgarnąłem wchodzącą w oczy grzywkę i wziąłem głęboki wdech, niepewnie przekraczając próg szpitalnej sali. Leżąca na łóżku dziewczyna natychmiast utkwiła swoje spojrzenie w nas, a ja poczułem się… oceniany.

-Ym, hej- zacząłem, tym samym zwracając uwagę Rose. Dziewczynka obróciła się w moich ramionach i spojrzała na Alison.

-MAMA!- radosny pisk rozniósł się po sali, a ja musiałem użyć znacznie więcej siły, by utrzymać Rosie w swoich ramionach.

-Hej skarbie- Aly uśmiechnęła się do niej, jednak uśmiech ten nie sięgał oczu, wyrażających zagubienie i niepewność.-Cześć… Louis.

-Erm, jak się czujesz?- zacząłem, próbując przełamać napiętą atmosferę.

-Dobrze. Coraz lepiej. Mogę ją potrzymać?- spojrzała na naszą córeczkę, którą bez protestów jej podałem. Podtrzymywałem małą, wiedząc, że swoje waży, a Alison nie ma zbyt wielu sił. Dziewczyna z czułością patrzyła na dziecko, uśmiechając się delikatnie.

-Louis, Nicki mówiła mi jak między nami było, ale chcę się upewnić. Nie jesteśmy razem?- odezwała się po chwili Aly.

-Nie. Już nie- odparłem, odwracając wzrok.

-Czemu zerwaliśmy?

-Bo popełniłem największy błąd swojego życia. To teraz nie ważne- burknąłem mało przyjaźnie.

-To jest ważne Louis. Rose jest teraz z tobą?

-Nie, mieszka u twojej matki- wzdrygnąłem się delikatnie, co nie umknęło jej uwadze.

-Dlaczego u niej, a nie u ciebie?- zmarszczyła brwi.

-Jeszcze dwa tygodnie temu nie wiedziałem, że mam córkę. Twoja matka nie wierzy, że naprawdę ją kocham i nie pozwala mi się nią opiekować- odpowiedziałem powoli, a Aly pokiwała głową ze zrozumieniem.

-Czemu ci nie powiedziałam?

-Alison posłuchaj. Powiem ci całą prawdę, chociaż teraz, kiedy nic nie pamiętasz powinienem zmienić fakty tak, by polepszyć swoją sytuację… Zerwałem z tobą, kiedy chciałaś powiedzieć mi o ciąży, bo dostałem się do X Factora i postawiłem na swoją karierę, a ty… ty mi w niej przeszkadzałaś. Niecałe dwa tygodnie temu przyjechałem i dowiedziałem się od Nicki, że Rose jest moją córką i uświadomiłem sobie, że nigdy nie przestałem cię kochać, oraz że chcę założyć z tobą i Rose rodzinę. Ty mi nie uwierzyłaś i znowu wyjechałem, a potem był twój wypadek. Cała historia- wyrzuciłem z siebie i zerknąłem na twarz dziewczyny, która wyrażała zawód i ból.

-Zerwałeś ze mną dla sławy? Kim ty jesteś, do cholery?

-Piosenkarzem, członkiem One Direction. To nieważne, Aly.

-To bardzo ważne! Chciałam ci zaufać, ale po tym, co mi powiedziałeś… To nie przejdzie, Louis.

-Alison!- zawołałem żałośnie, łapiąc się ostatniej deski ratunku.- A co z Rose?

-Będzie tak jak przed wypadkiem. To zabawne, bo nie wiem, jak było przed wypadkiem, ale wiem, że było lepiej niż byłoby z tobą- powiedziała spokojnie, a ja poczułem, że rozrywa mi serce.

-To Harry był przy twoim łóżku, kiedy się obudziłaś-powiedziałem cicho, patrząc na swoje dłonie.

-Ten chłopak w lokach? Kim on dla mnie jest?- spytała, okazując znacznie większe zainteresowanie niż kiedy opowiadałem jej o nas. Bolało.

-Moim przyjacielem, ty widziałaś go pierwszy raz. Jest ze mną w zespole- odpowiedziałem, biorąc wiercącą się Rose z powrotem na ręce. Widziałem, że jej ciężar zaczyna sprawiać Alison ból. No i Rose mnie uspokajała.

-Mógłbyś…- zaczęła, jednak przerwała po chwili.

-Co mógłbym?- wiedziałem, o co chciała mnie prosić, a i tak spytałem. Pieprzony masochista.

-To głupie, ale mógłbyś poprosić Harry’ego, żeby się ze mną spotkał? Zależy mi na tym- poprosiła, przygryzając wargę.

                Moje serce pękło. To bolało, cholernie bolało. Po raz kolejny straciłem wszystko.

Wszystko.

-Jasne, nie ma problemu- wydusiłem z zaciśniętym gardłem.

Pieprzony, chory na umyśle masochista.

***

Głośno się zaśmiałem, jednak natychmiast spoważniałem, widząc, że Louis wcale nie żartuje.

-Alison „bardzo zależy” na spotkaniu ze mną? Żartujesz sobie?- podniosłem się z kanapy i stanąłem naprzeciwko chłopaka.

-Nie żartuję. Miłość od pierwszego wejrzenia, tak to nazywają? No, najwidoczniej to ją dopadło.

-Nie gadaj głupot Lou. Pewnie po prostu chce… pogadać?- odpowiedziałem bez przekonania.

-O CZYM? ONA CIĘ NAWET NIE ZNA!- wydarł się tak, że obawiałem się o swoje bębenki w uszach.

-Zauważ, że ona nie zna nikogo. A ja byłem pierwszą osobą, którą zobaczyła po przebudzeniu- syknąłem.

-Zrobiłeś to specjalnie tak? Specjalnie zostałeś wtedy u niej i wysłałeś mnie do domu, żeby być tam gdy się obudzi? Zrobiłeś to specjalnie!- dźgnął mnie palcem w klatę.

-Zgłupiałeś? Skąd miałem wiedzieć, że się wtedy obudzi?- prychnąłem.

-Zabierasz mi wszystko, Styles. Najpierw solówki, potem fanki, a na końcu Alison. Co mi jeszcze zabierzesz? Rose?!- warknął, patrząc na mnie z wściekłością. Nie poznawałem go, to nie był mój przyjaciel.

-Nie wiesz, co mówisz Louis. Uspokój się i potem pogadamy- powiedziałem, siląc się na spokojny ton.

-Nie będziemy gadać. Leć do Alison, przecież tak bardzo cię potrzebuje- syknął i wyszedł, trzaskając drzwiami.

                No to masz przejebane, Styles.