Rozdział 7.

Nagły przypływ olśnienia w środku nocy jest cudowny, naprawdę. 

@maxsdream

***

 7 kwietnia 2012 roku.

                Chłodna lemoniada w plastikowym kubku jeszcze nigdy nie smakowała tak dobrze. Powoli sącząc owocowy napój szłam ulicami Doncaster, słuchając wesołej paplaniny Nicole, kątem oka obserwując Rose, bawiącą się czerwonym balonem kilka kroków przed nami. Czując celne szturchnięcie, odwróciłam głowę i z zakłopotaniem spojrzałam na swoją przyjaciółkę.

-Nie słuchasz mnie!- zarzuciła mi, dobrze wiedząc, że ma rację.

-Wybacz, zamyśliłam się- powiedziałam ze skruchą, przygryzając wargę.

-Co, a może kto, jest powodem, dla którego mnie lekceważysz?

-Nie lekceważę cię, po prostu… zamyśliłam się- wymigałam się.

-Postanowiłaś coś od wczoraj?

-Ale w czym?- spytałam, nie do końca rozumiejąc.

-No z Louisem. Pojedziecie do niego?

-Nie, raczej nie. Na pewno nie. Zaproponował to ze zwykłej uprzejmości, nie chce, żebyśmy zwalały mu się na głowę- odpowiedziałam jej i po raz kolejny się wyłączyłam.

Rose, która dreptała przed nami ze swoją zabawką, coraz bardziej zbliżała się do końca chodnika. Z uśmiechem obserwowałam, jak moja kruszynka radośnie śmieje się, z fascynacją trzymając balon, unoszący się w powietrzu.

-Oh Aly! Czy ty słyszysz, co do ciebie mówię?- rozdrażniony głos Nicole przebił się do mojego mózgu.

-Co?- potrząsnęłam włosami, próbując skoncentrować się na jej osobie.

-Mówiłam, że rozmawiałam z Jake’em, pamiętasz? Ten koleś, z którym pracuję w hospicjum. Wspomniałam, że moja przyjaciółka straciła pracę i powiedział, że jego wujek ma firmę reklamową w Londynie i szuka sekretarki. Co o tym myślisz? Aly? Aly!

                Już nic do mnie nie docierało. Widziałam tylko Rose, która otworzyła piąstkę, wypuszczając balon na wolność i jej szybkie kroczki, gdy próbowała go złapać, zanim zbyt daleko odleci.

                Krawędź chodnika.

                Słyszałam odgłosy szybko jeżdżących samochodów. Mój mózg natrętnie podsunął mi obraz ciała Rose po starciu z rozpędzonym autem. I wtedy to się stało.

                Nie wiedziałam, że potrafię biec tak szybko. Widziałam tylko córeczkę, która słysząc zbliżający się samochód, zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. Widziałam przerażenie na jej twarzy, gdy zorientowała się, że samochód jedzie prosto na nią.

                I wtedy nie wiele myśląc, zepchnęłam ją z drogi, sama stając na drodze nadjeżdżającego samochodu.

 ***

Pisk opon. Głuchy odgłos zderzenia ciała z rozpędzonym samochodem. Krzyk. Krew. Płacz.

                A potem już wszystko działo się na raz.

                Nie wiem, kto zadzwonił po pogotowie, nie wiem, kiedy kierowca samochodu odjechał z miejsca wypadku, nie wiem, kiedy zorientowałam się, że zastygłam w bezruchu i wciąż stoję na chodniku, bezczynnie patrząc na rozgrywającą się przede mną scenę.

                Nie wiem, kiedy zrozumiałam, że to moja przyjaciółka leży w kałuży krwi na środku ulicy.

                Do mojego mózgu w spowolnionym tempie dotarła informacja, jak się chodzi i gdy tylko to się stało, biegiem ruszyłam do miejsca wypadku. W mojej głowie była tylko jedna myśl. Rose.

                Dziewczynka stała kilka metrów od swojej mamy, blada jak ściana, ale nie płakała. Była w szoku, a ja nie wiedziałam co mam zrobić. Podeszłam do niej powoli, wyciągając ręce, jednak to nie zwróciło jej uwagi na mnie. Wciąż patrzyła prosto na Alison, która właśnie przekładana była na nosze i wkładana do ambulansu. Kucnęłam przy Rose i  delikatnie wzięłam ją na ręce, przytulając do swojego ciała. Dziewczynka trzęsła się w moich ramionach, jednak była cała.

                Alison poświęciła się dla córki.

***

Białe ściany i plastikowe krzesełka jeszcze nigdy nie działały na mnie tak dołująco.

-Państwo są z rodziny?- poważny głos lekarza przerwał ciszę panującą na korytarzu. Rozległo się ciche kliknięcie zamykanych drzwi, prowadzących na salę operacyjną.

                Było po wszystkim.       

-Jesteśmy rodzicami Alison, a to jej najbliższa przyjaciółka-podpuchnięte oczy mamy Aly mówiły wiele.

-Państwa córka żyje.

Żyje. Przeżyje.

-Co jej jest, panie doktorze?- głos pana Walkera drżał pod wpływem emocji.

-Córka ma przebite płuco, osiem pękniętych żeber i zwichnięty nadgarstek.

-Nie powiedział pan wszystkiego- odezwałam się zachrypniętym głosem. Lekarz spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem.

-To prawda. Pani Walker ma również poważny uraz głowy. Nie wykryliśmy krwiaka wewnątrzczaszkowego, co jest dobrą wiadomością.

-A zła jest jaka?- wyszeptała matka Alison.

-Pani córka jest w śpiączce. Nie wiemy, ile to potrwa i jakie będą skutki tak silnego uderzenia.

-To znaczy? Jakie mogą być skutki?- spytał pan Walker.

-Zaczynając od częściowego i chwilowego zaniku pamięci, na całkowitym i trwałym kończąc.

-Moja córka może nic nie pamiętać?- spytał mężczyzna, a jego żona cicho załkała.

-Jest to prawdopodobne. Musimy być dobrej myśli, najważniejsze, że żyje- uśmiechnął się do nas i odszedł.

***

Ze śmiechem otworzyłem lodówkę, wyjmując kolejne puszki piwa i rzucając je siedzącym przy stole chłopakom. Miałem do nich dołączyć, kiedy usłyszałem wibracje swojego telefonu. Odruchowo poklepałem swoje kieszenie, jednak nie było tam poszukiwanego przedmiotu.

-Tu jest, łap- Niall rzucił we mnie moim iPhonem, którego sprawnie złapałem. Poczta głosowa, no tak.

Masz nową wiadomość. Wciśnij jeden, by odsłuchać, dwa, by usunąć…

Jak ktoś się nagrał, to musiał mieć sprawę. Jeden.

„Louis.. Ym, cześć. Tu Nicole. Nicole McLevis. Dzwonię, bo… Alison miała wypadek. Żyje, ale jest w śpiączce i jej stan jest… Louis, po prostu przyjedź.”

Poczułem jak nogi się pode mną uginają. Złapałem się szafki i głośno wypuściłem powietrze.

-Lou? Louis? Co jest? Ej!- chłopaki otoczyli mnie i lekko mną potrząsali.

-Alison miała wypadek. Jest w śpiączce. Muszę tam jechać-odepchnąłem ich i zacząłem szukać dokumentów. Tylko Harry patrzył na mnie ze zrozumieniem, reszta nie wiedziała, kto to jest i ile dla mnie znaczy.

-Louis, uspokój się. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz- Hazza chwycił moje ramiona i przytulił mocno do siebie.

-Muszę tam jechać- powtórzyłem bezsensownie i wyrwałem się z jego objęć, uderzając plecami o ścianę. Głośno załkałem, zjeżdżając po niej i siadając na zimnej podłodze.

-Pojedziesz. Pojedziemy tam razem. Nie zostawimy cię z tym samego. Uspokój się i ubierz jakoś normalnie, a ja streszczę chłopakom sytuację i jedziemy. No już Lou!- pomógł mi wstać i wyciągnął nierozumiejących chłopaków do innego pokoju.

                Kilka minut później w komplecie siedzieliśmy już w samochodzie Harry’ego i jechaliśmy do Doncaster.

               Do Alison.