Rozdział 6.

Nie przeciągając, zapraszam do czytania. Enjoy! 

@maxsdream

***

6 kwietnia 2012 roku.

Zwinnie przeciskałam się pomiędzy stolikami, próbując jak najszybciej i jak najsprawniej obsłużyć gości restauracji. Nie miałam pojęcia, co się dzisiaj działo, jednak ruch, jaki panował w lokalu przebijał cały poprzedni rok. Nigdy przedtem nie widziałam tylu gości naraz, a zarazem nigdy przedtem tak bardzo nie potrzebowałam odpoczynku.

Poprzednią noc spędziłam na bezsensownym, cholernym rozmyślaniu, nie zmrużając oka do samego rana. Kiedy w końcu udało mi się przysnąć, Rose stwierdziła, że już się wyspała, a mój upragniony sen szlag trafił.

Nie było więc powodów do zdziwienia, że chodziłam rozdrażniona i z wymuszonym uśmiechem obsługiwałam klientów, marząc o jak najszybszym skończeniu pracy. Jednak jak wszystko idzie na przekór człowiekowi, to wszystko. Sekunda za sekundą, minuta za minutą, godzina za godziną. Jeszcze nigdy te sześć marnych godzin pracy nie wlokło się tak jak dziś.

Chwila mojej nieuwagi i katastrofa gotowa. Zamyśliłam się i zanosząc do stolika cztery talerze z gorącymi daniami naraz, zapomniałam o wystającym progu i runęłam do przodu. Dania wylądowały na podłodze, moim uniformie i ubraniach siedzących najbliżej gości, talerze zamieniły się w odłamki bezwartościowej porcelany, a po lokalu rozniósł się gwar rozmów. Zacisnęłam oczy i wciągnęłam głośno powietrze, próbując nie wybuchnąć płaczem. Nie pomogło.

-ALISON, DO MNIE!- krzyk mojego szefa szybko rozbrzmiał w moich uszach. Podniosłam się, czując całkowitą i obezwładniającą bezsilność, pospiesznie przepraszając gości, skierowałam się w kierunku czerwonego od złości szefa. –Co to do cholery ma być?! Chodzić nie umiesz?!

-Przepraszam szefie, nie zauważyłam…- zauważyłam, jednak mężczyzna szybko mi przerwał.

-Nie zauważyłaś?! Żartujesz sobie?! To poważna restauracja, zobacz ile jest gości! Każdy z nich powie w mieście, że pracuje tu niedorozwinięta ruchowo kelnerka!

-Szefie, ja naprawdę…

-Sprzątaj ten syf, przeproś gości i wynoś się. Zwalniam cię, oczywiście wszystkie koszty poniesiesz z ostatniej pensji- syknął, z wściekłością patrząc na mój ubrudzony strój.

-Błagam szefie! Mam małe dziecko, nie może mnie szef zwolnić!- słowa mężczyzny całkowicie mnie zaskoczyły.

-Mogę, ja mogę wszystko. Sprzątaj i wynoś się- warknął i odwracając się na pięcie, zostawił mnie ze łzami w oczach.

                Co teraz? Nie mam pracy, nie mam wykształcenia. Mam dziecko.  Znowu spieprzyłaś, Alison.

***

-No i co z tego, że straciłaś pracę? Twój szef był chamskim bucem, nawet lepiej, że cię zwolnił. Znajdziesz inną robotę- wzruszyłam ramionami, machając pluszowym słonikiem przed twarzą Rosie, która siedziała na moich kolanach.

-Nicole do cholery, gdzie znajdę? Wiesz jak trudno jest tu znaleźć jakąkolwiek pracę?- Alison chodziła po swoim salonie w tą i z powrotem, co zaczynało mnie drażnić.

-Usiądź i się uspokój. Nie jesteś pierwszą osobą, która jest bezrobotna! Ja też nie pracuję zarobkowo i nie widzę problemu- uśmiechnęłam się do dziewczynki, która przyłożyła piąstkę do mojego policzka.

-Wybacz, ale ja nie mam bogatych rodziców, którzy dają mi kasę, gdy tylko jej potrzebuję. Nie mogę sobie pozwolić na zabawy z chorymi dziećmi w hospicjum za darmo- syknęła, a mnie poniosło.

-Rosie, pobawisz się chwilkę sama?- spytałam dziewczynki, a gdy ta pokiwała główką, włożyłam ją do kojca i pociągnęłam przyjaciółkę za rękę, przenosząc naszą rozmowę do kuchni. –Myślałam, że już to sobie wyjaśniłyśmy? Nie moja wina, że mam bogatych rodziców, Boże Święty! Uczę się i pomagam w hospicjum i w końcu też zacznę szukać pracy. To, że ty wpadłaś i nie poszłaś na swoje wymarzone studia to nie znaczy, że do końca życia masz się na mnie wyżywać! Jeżeli tak bardzo żałowałaś, to mogłaś usunąć ciążę, aborcje nie są jakieś rzadkie- podniosłam głos i widząc minę Aly, wiedziałam, że przegięłam.

-Wyjdź. Wyjdź, zanim powiem o kilka słów za dużo. Wyjdź Nicole!- krzyknęła, a ja spojrzałam na nią z niemą prośbą.

-Aly, przepraszam… Po prostu, może to znak? Masz szansę wyjechać do Londynu, do Louisa i zacząć na nowo-przypomniałam jej o tym wyjściu, jednak szybko zaprzeczyła ruchem głowy.

-Nie ma mowy, nie będę jego utrzymanką.

-Nie musisz być utrzymanką! Zamieszkasz z nim na jakiś czas, znajdziesz pracę i mieszkanie i się wyprowadzisz. Zresztą, przecież sam ci to proponował.

-Nicki, doceń to, że nie wydarłam się na ciebie za powiedzenie mu o Rose i nie prowokuj mnie, żebym to zrobiła teraz- syknęła ostrzegawczo.

-Co ci szkodzi, tak szczerze?

-Wszystko! Jak do niego pojadę to już nie będę chciała wyjeżdżać, rozumiesz? Znowu mu zaufam, a on po pewnym czasie stwierdzi, że jednak nie chce być tatusiem i nas zostawi. Tu już nawet nie chodzi o mnie, chodzi o Rose! Małe dzieci szybko się przyzwyczajają, a wiesz jaki jest Lou. Omota ją wokół siebie, Rose go pokocha, a on nagle „puuuuf” i zniknie.

                Wiedziałam, o co chodzi dziewczynie. Faktycznie Tomlinson nie był zbyt stałą osobą, często zmieniał zdanie, ale akurat w tym wypadku wydawało mi się, że mówił na serio. Przecież nie zostawi od tak swojej rodziny, bo mu się znudzi, nie?

-Już zostawił, nie zapominaj o tym- mruknęła, uświadamiając mi, że powiedziałam to głośno.

-Może się zmienił… -wtrąciłam, średnio przekonana. Aly tylko prychnęła.

-Jasne, zaskakująca zmiana. Oh, skończmy ten temat, nigdzie nie jadę. Znajdę tą pracę, nie ważne gdzie, ale znajdę.

-Popytam rodziców i znajomych, może coś wiedzą- uśmiechnęłam się do niej pocieszająco i przytuliłam do siebie, zamykając w szczelnym uścisku.

***

-I tak to właśnie jest- dokończyłem, unosząc puszkę z piwem do ust, by po chwili poczuć gorzką ciecz w swoim przełyku. Mój kędzierzawy przyjaciel patrzył na mnie zszokowany.

-Zrobiłeś jakiejś lasce bachora i teraz się o tym dowiedziałeś od jej przyjaciółki? Hahaha, nie żartuj.

-Nie żartuję, Haz. Alison jest matką mojej córki, a ja zawaliłem po całości, bo zamiast z nią zostać to wybrałem sobie karierę.

-Przecież ci nie powiedziała, tak? No to nie masz co się srać. Badań, które stwierdzałyby twoje ojcostwo, nie ma, więc jesteś wolny od obowiązku. Odpuść sobie, jak teraz powiesz, że masz dziecko, to dużo na tym stracisz, nie tylko ty, ale cały zespół- Harry utrzymywał swój ironiczny ton, dopijając piwo i zgniatając długimi palcami puszkę.

-Zaproponowałem jej, żeby ze mną zamieszkała. Nieoficjalnie,  jako przyjaciółka. Zresztą, ona nawet nie chce być ze mną oficjalnie- mruknąłem, a Styles roześmiał się głośno.

-Nie chce być oficjalnie? Błagam! Nie ma teraz dziewczyny w Anglii, co ja gadam, na świecie, która nie chciałaby z tobą być. Blefuje, chce cię naciągnąć.

-Przestań! Nie znasz jej, ona taka nie jest. Nigdy nikogo nie naciągnęła. Gdyby chciała to zrobić, sama powiedziałaby mi o dziecku i to dużo wcześniej.

-W jakim świecie ty żyjesz, Tommo? Teraz jesteś sławny, ona może zrobić szum i zaistnieć. Tylko to się liczy- Harry rzucił się na kanapę z nową puszką piwa.

-Alison nie jest taka- warknąłem niezbyt miło.

-Czemu ty ją tak bronisz? Gdyby to była tylko zwykła przygoda i najnormalniejsza wpadka, nie przeżywałbyś tak.

-Aly była moją dziewczyną przez rok, kochałem ją i nadal kocham i dlatego nie pozwolę ci na obrażanie jej.

-Kochasz? Jakoś nie mówiłeś tak, kiedy zaliczałeś fanki po koncertach- zaśmiał się drwiąco, a ja byłem gotów go uderzyć.

-Wtedy nie wiedziałem, że mam dziecko- syknąłem, a on uśmiechnął się do mnie z politowaniem.

-Jak się kogoś kocha, to się nie przestaje, Lou. Wmawiasz sobie jakieś uczucie, bo okazało się, że jesteś tatusiem. Dobrze wiesz, że nie zmienisz swojego trybu życia, dla jakiejś laski z dzieciakiem. Przestań pieprzyć głupoty i zalicz kogoś naprawdę, bo ci się mózg lasuje.

-Harry, sądzę, że powinieneś iść. Chcę zostać sam, proszę?- dodałem, nie widząc jego reakcji.

-Nie obwiniaj się tylko. Przejdź się do jakiegoś klubu i załatw laskę na noc, odreaguj. Będzie dobrze, Lou. Pomogę ci- powiedział już swoim normalnym tonem i po przyjacielskim uścisku, opuścił moje mieszkanie.

                Naprawdę tylko sobie wmawiam, że ją kocham? W sumie, miało to sens, ale… Przecież nie oszukiwałbym samego siebie.

                Nie myślałeś o niej przez te dwa lata, kogo zwodzisz? Idź w cholerę, pieprzona podświadomość.