Rozdział 9.

Chcę tylko powiedzieć, że niecałe cztery godziny temu zmieniłam treść dwóch ostatnich rozdziałów Same Mistakes i to co czytacie nie miało tak wyglądać. Ja chyba zwariowałam.

A i ostatni rozdział w niedzielę.

@maxsdream

***

27 maja 2012 roku.

                Niepewnie zadzwoniłam domofonem przy bramie prowadzącej do domu Louisa i czekałam na jakąkolwiek reakcję. Po chwili głośnik odezwał się głosem chłopaka i zgodnie z pozwoleniem weszłam na teren jego posesji. Nie zdążyłam dojść do drzwi, gdy te się otworzyły, a w progu stanął brunet.

-El! Umawialiśmy się na dzisiaj?- zawołał z uśmiechem, przytulając mnie do siebie i całując w policzek.

-Nie, po prostu… muszę z tobą porozmawiać, a nie chciałam tego robić przez telefon- wydukałam, patrząc na swoje dłonie.

-Oh, jasne! Wchodź, rozgość się- ruchem ręki zaprosił mnie do swojego domu, po którym rozchodził się śmiech Rose i głos Alison.

-Cześć- powiedziałam niepewnie, kiwając głową w stronę czarnowłosej dziewczyny, bawiącej się ze swoją córką. Odpowiedziała mi tylko skinieniem głowy i nieśmiałym uśmiechem. Uznałam to za dobry znak. –Louis, pogadamy na osobności?

-Nie ma sprawy, chodźmy do sypialni- wzruszył ramionami, kierując się do swojego pokoju. Usiadł na łóżku i spojrzał na mnie wyczekująco.-Co jest tą sprawą, której nie można załatwić przez telefon?

-Lou, nie przerywaj mi dobrze?- poczekałam, aż chłopak przytaknie i dopiero kontynuowałam.- Ja nie potrafię tak dłużej. Z jednej strony jest idealnie, jesteśmy szczęśliwi i chcę z tobą być, a z drugiej… Louis, widzę, że nadal kochasz Alison.

-El, ja…- wszedł mi w słowo.

-Prosiłam, żebyś mi nie przerywał. Być może czujesz coś do mnie, ale uczucie, którym darzysz Alison jest znacznie mocniejsze i nie mogę z nim konkurować. Nie chcę, żebyś był ze mną z powinności, bo tak wypada. Czas spędzony z tobą był najlepszym w moim życiu i nigdy nie będę go żałować, ale teraz to po prostu koniec. Bądź szczęśliwy z Aly, Lou- uśmiechnęłam się do niego smutno.

-Zrywasz ze mną?- wydukał.

-Sam tego chcesz- odpowiedziałam szeptem.-Do zobaczenia, kiedyś tam.

                Nie chciałam widzieć jego twarzy po zadaniu bólu przeze mnie, więc nie czekając na jego odpowiedź wyszłam z sypialni. Miałam jeszcze jeden cel, zanim z czystym sumieniem mogłam zniknąć z jego życia.

-Alison?- stanęłam w progu salonu i zwróciłam się do dziewczyny, która natychmiast skupiła na mnie swoją uwagę.- Zerwałam z Louisem. Wiem, że go kochasz, dlatego proszę cię, nie zmarnuj tego.

-Co?- wydusiła zaskoczona brunetka.

-Po prostu tego nie zmarnuj.

                Misja wykonana. Dobrze postąpiłaś, Eleanor.

***

-Odpieprz się, Harry!- wrzask Louisa rozniósł się po korytarzu prowadzącym do studia nagraniowego. Byliśmy w trakcie nagrywania kolejnej piosenki na album, kiedy księżniczce musiało się coś przestać podobać.  

-Cholera, Louis! Za ścianą są chłopaki. Mógłbyś trochę ciszej wyrażać swoje niezadowolenie, z łaski swojej?- warknąłem, wskazując głową na miejsce, w którym siedziało kilkanaście osób.

-Pieprzyć chłopaków! Nie potrafię już dłużej ukrywać, że cię nienawidzę. Nie potrafię już dłużej pokazywać, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, Styles!- Tomlinson wyglądał, jakby miał się zaraz rozpłakać.

-To co ty tu jeszcze robisz?- syknąłem złośliwie.

-Właśnie nie wiem i tu jest problem. Dlatego podjąłem decyzję, odchodzę z zespołu. Nie chcę mieć z tobą do czynienia ani chwili dłużej- powiedział poważnie, głosem nie pozostawiającym złudzeń.

-Żartujesz?- parsknąłem.

-Nie żartuję, Harry. Najwidoczniej w tym zespole jest miejsce tylko dla jednego z nas, trudno, ustąpię. Nie potrafię z tobą współpracować, nie po tym wszystkim, co się między nami stało. Odejdę, a ty nadal bądź gwiazdą.

-Louis, to bezsensu! Uciekasz, a nie ustępujesz!- podniosłem głos zirytowany brakiem jakichkolwiek emocji u chłopaka.

-Nazwij to jak chcesz, mi nie zależy.

-Nawet nie wiesz, czemu to robiłem- warknąłem, coraz bardziej wkurzony.

-To nic nie zmieni.

-Owszem zmieni. Pamiętasz jak na naszej pierwszej trasie spodobała mi się jedna fanka, a ty robiąc mi na złość pierwszy do niej zagadałeś, potem przeleciałeś i rano zostawiłeś? Ja nie chciałem jej przelecieć, chciałem ją poznać, ale oczywiście ty, wielki podrywacz Louis Tomlinson, musiałeś pokazać, że jesteś górą- powiedziałem gorzko. –Zależało ci na Alison tak jak mi na tej dziewczynie, zrobiłem to, żeby się na tobie odegrać- dokończyłem, twardo patrząc na Louisa, którego twarz przybierała skrajne emocje, od niedowierzania do wściekłości.

-Zraniłeś Alison dlatego, że kiedyś przeleciałem jakąś fankę?!- wydarł się na mnie.

-Zrobiłem to samo, co ty, Louis. Od twojej pieprzonej dumy i przyznania się do tego, że popełniłeś błąd zależy to, jak dalej potoczą się nasze losy. Nie będę się dalej mścił, uzyskałem taki efekt, jaki chciałem. Możesz mnie olewać i udawać, że nie istnieję, ale nie odchodź z zespołu. Nie bądź samolubny, pomyśl o fanach- powiedziałem poważnie, ale nie uzyskałem odpowiedzi. Louis po prostu wyminął mnie i wrócił do studia.

                Jakiś sukces osiągnąłem, przynajmniej nie opuścił nagrań.

***

31 maja 2012 roku.

Radosnym krokiem wszedłem do swojego domu, natychmiast kierując się do salonu, w którym spodziewałem się zobaczyć Aly i Rose. Ku mojemu zdziwieniu nie było ich tam, jednak drzwi prowadzące do ogrodu były otwarte i dobiegały stamtąd piski Rosie. Wyszedłem na taras i natychmiast zauważyłem córkę bawiącą się w piaskownicy i Alison leżącą na kocu obok.

-Hej szkrabie, witaj Aly- przywitałem się, dając każdej buziaka w czoło.

-Czemu jesteś taki zadowolony?- odezwała się dziewczyna, opierając się na łokciach i patrząc na mnie zza ciemnych okularów. Fakt, że słońce cudownie świeciło zdecydowanie wpłynął na mój humor.

-Coraz lepiej dogaduję się z Harrym, nagrania idą bardzo dobrze, no i piękny dziś dzień!- zaśmiałem się, siadając obok brunetki.

-Ah tak?- powątpienie było aż za bardzo słyszalne w głosie dziewczyny.

-I jeszcze mam niespodziankę. Zabieram was gdzieś, skorzystamy z tej pięknej pogody- uśmiechnąłem się tajemniczo, wyciągając rękę do Aly i pomagając jej wstać.

                Gdy trzy godziny później zatrzymywałem samochód, siedząca obok mnie Alison spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

-Co my tu robimy?- wydukała, wysiadając z samochodu.

-Pamiętasz ten plac?

-Jasne, że pamiętam. Przychodziliśmy się tu bawić przez całe nasze dzieciństwo!- zaśmiała się wyraźnie zaskoczona.

-Stwierdziłem, że Rose też może się tu spodobać- wzruszyłem ramionami, patrząc jak nasza córka niepewnie rozgląda się dookoła, szukając swojej pierwszej atrakcji.

-Louis, przywiozłeś nas tyle kilometrów tylko po to, żeby pokazać Rose plac zabaw, na którym bawiliśmy się w dzieciństwie?- spytała Aly, stając naprzeciwko mnie i kładąc ręce na biodrach.

-W zasadzie to chciałem z tobą porozmawiać- odpowiedziałem, czując, że zaczynają pocić mi się ręce.

-Więc rozmawiajmy- mruknęła dziewczyna, siadając na pobliskiej ławce.

-Pamiętasz, jak nasi rodzice siadali na tych ławkach i nas pilnowali? Teraz my tu siedzimy, to niesamowite prawda?

-Louis, kręcisz. O co naprawdę chodzi?

-Uh okej, okej. Alison, po prostu, nie potrafię tak dalej żyć- wykrztusiłem i żeby poczuć się pewniej złapałem leżącą obok mojego uda rękę dziewczyny.-Nie potrafię udawać, że nic do ciebie nie czuję i że pasuje mi wyłącznie przyjaźń z tobą. Nie pasuje mi, bo kocham cię i chcę z tobą być!- mój głos w trakcie mówienia stopniowo się podnosił i ostatnie wyrazy powiedziałem naprawdę głośno. Gdy po dłuższym czasie nie otrzymałem żadnej odpowiedzi jęknąłem z rezygnacją.- Zrobiłem to za szybko tak? Boże, nie, ty w ogóle nie chcesz ze mną być, prawda? Nie kochasz mnie już. Jezu Chryste, co ja sobie myślałem?

-Louis…

-Jestem takim idiotą, skończonym, skretyniałym idiotą.

-Lou?

-Spalę się ze wstydu, jak w ogóle mogłem wpaść na taki pomysł?

-Louis!- wrzasnęła dziewczyna, przerywając moją bezsensowną paplaninę.

-Tak?

-Kocham cię, ty skończony, skretyniały idioto- Alison zaśmiała się dźwięcznie, przysuwając się bliżej.

-Co?- nie wierzyłem w to, co słyszę.

-Kocham cię i chcę z tobą być, Lou- powtórzyła i dodała- oczywiście, jeżeli ty też nadal tego chcesz.

-Głupio się pytasz- mruknąłem i przyssałem się do jej ust, całując ją mocno, tak jak dawniej. Bo znowu byliśmy razem i miałem do tego prawo.

***

2 lata później- 31 maja 2014 roku.

Zirytowana i zmęczona ostatkiem sił wtoczyłam się do domu, po strasznym i zdecydowanie za długim dniu pracy, marząc jedynie o długiej kąpieli i wygodnym łóżku. Nie było mi to dane, bo zanim zdążyłam dojść do łazienki i usłyszałam wołanie swojego chłopaka, proszącego bym przyszła do salonu.

-Louis, jestem potwornie zmę… -zaczęłam, ale urwałam, widząc chłopaka w garniturze i kolację ze świecami i tymi wszystkimi bajerami dla dwóch osób na stole. –Co idiotycznego zrobiłeś?

-Czemu sądzisz, że zrobiłem coś idiotycznego?- odezwał się zdezorientowany.

-Bo przygotowałeś kolację, świece, kwiaty, odstroiłeś się w garnitur i czekasz na mnie z tym wszystkim- odpowiedziałam, pokazując na zastawiony stół.- Musiałeś coś przeskrobać.

-Jeszcze nic złego nie zrobiłem, dramatyzujesz.

-To po co to wszystko?- odparowałam, splatając ręce na piersiach.

-Bo chcę ci się oświadczyć- odpowiedział Louis, a ja wybuchłam śmiechem.

-Świetny żart, serio. A teraz tak na poważnie?- spytałam, kiedy już się w miarę uspokoiłam.-Boże Louis, ty mówisz poważnie!- wykrzyknęłam, widząc, że chłopak nie zaczyna się śmiać.

-Jak najbardziej. Miało wyjść bardziej romantycznie, tak jak w filmach. Ale że my odbiegamy od normy w każdym aspekcie zrobię to po naszemu. Posłuchaj. Mimo tego, że tak wiele razy cię zawiodłem jesteś tu ze mną, a ja chcę, żebyś była już zawsze. Jesteś, chociaż nie jestem idealny i często doprowadzam cię do łez. Mieliśmy wzloty i upadki, przeszliśmy przez zerwania, związki z innymi partnerami, powroty, kłótnie, ciche dni i te lepsze też.  Pomimo tego wszystkiego nigdy przenigdy nie chciałbym zmienić swojego życia, bo wiem, że to wszystko stworzyło nasz związek mocniejszym i nierozerwalnym. Dlatego chcę, żeby to stało się formalne, żebyś ty została moją żoną, miała moje nazwisko, żebyśmy byli małżeństwem, żeby Rose miała oboje rodziców tak jak każde inne dziecko, żeby to po prostu… było na zawsze. Mimo, że przeszliśmy tak wiele, to nigdy nie przestałem cię kochać. I obiecuję, że nigdy nie przestanę- Louis przerwał na chwilę, szukając czegoś w kieszeni i wyciągając po chwili czerwone pudełeczko.

-Alison Walker, zostaniesz moją żoną?